Het parfum…

Ik heb iets met parfum, ik ben gek op het hele imago dat er rond hangt, alleen komt dat imago niet altijd overeen met de geur. Zo was ik helemaal weg van Thierry Muglers “Angel”, tot ik tijdens mijn middagpauze gewoon een parfumerie binnen stapte en om een staal vroeg. De verkoper had er geen staal van, maar wilde me wel eens “parfumeren”. Dat betekent dat er een wolk parfum wordt gespoten, waar je dan even in moet gaan staan. Dat zag ik wel zitten, want (ook volgens die verkoper) word je zo helemaal gehuld in die geur en kan je er lekker lang van genieten.

Genieten zei hij… “Angel” ruikt naar chocolade, mandarijntjes en iets van bloemen, dat was niet echt wat ik verwacht had… Ik werd gewoon misselijk van die geur en ik moest nog een halve dag werken en dan met de bus naar huis, voor ik kon douchen!

Sindsdien ben ik een beetje voorzichtiger met die dingen. Ik hou het grotendeels bij mijn “all time favourites” en zelfs dan kan je wel eens voor verrassingen komen te staan. Zo was ik vroeger helemaal gek van “Giorgio Beverly Hills” en vind ik het nu verschrikkelijk scherp ruiken. “White Linen” is nog altijd geweldig, maar voelt aan als een geur uit mijn vorig leven, dat eindigde waar mijn nieuwe, totaal andere leven begon, het ruikt heerlijk, maar ik voel me er slecht bij…

“Opium” is een geur die op één of andere manier ontsnapt is aan de herinnering van vroeger, waardoor ik hem nog altijd lekker vind ruiken. Een paar weken geleden vond ik een bijna volle fles in mijn oude beautycase. Ik kan me met geen mogelijkheid herinneren hoe ik eraan gekomen ben, maar ook al is dat parfum waarschijnlijk meer dan 10 jaar oud, het is nog altijd perfect in orde.

Ondanks mijn wantrouwen voor nieuwe parfums, zijn twee geuren er toch in geslaagd, binnen te dringen in mijn wereldje. De eerste eerder per toeval, mijn buurvrouwtje kreeg “Very Irresistible” kado, maar vond die geur niks voor haar, bij mij gaat hij wel, dus mocht ik het flesje hebben. De andere is een geurtje dat je gelukkig zou moeten maken, “Smiley” is het eerste parfum dat werkt als een anti-depressivum, althans dat staat toch op de doos… Maar het is een erg vrolijk geurtje en ik word er blij van!

Mijn lievelingsgeur is “N° 5” van Chanel, heerlijk zwoel en ultra vrouwelijk. Het probleem was dat mijn lief slechte herinneringen had aan die geur, een beetje zoals ik heb met “White Linen”. Ik koop nooit parfum voor mezelf, dat is iets dat je kado moet krijgen, zoals lingerie en juwelen. Voor “Smiley” heb ik een uitzondering gemaakt, omdat het een uni-sex geurtje is en mijn wederhelft dat dus ook kan dragen. Maar die “N°5” kon ik dus echt niet zelf in huis halen… Onlangs was mijn ventje echter in een onwaarschijnlijk gulle bui toen we in de “Paris XL” waren (erg uitzonderlijk want hij heeft een verschrikkelijke hekel aan die winkels) en sindsdien beschik ik weer over dat heerlijke sensuele geurtje waar ik zoveel van hou!