Ik was een jaar of 12 en had net nieuwe schoenen gekregen. Voor het eerst had ik mijn ouders kunnen overtuigen om niet voor een traditioneel model te kiezen. Neen, je kon ze omschrijven als een soort van “nette suede sportschoenen” in een kleur tussen turquoise en pruisisch blauw, met witte strepen op de zijkant en een witte zool.
Natuurlijk deed ik ze de volgende dag aan om naar school te gaan, alleen was ik helemaal vergeten dat we met de klas naar een begrafenis moesten. Twee kleine meisjes die bij ons op school zaten, waren samen met hun moeder omgekomen in een tragisch ongeval. De school had echter beslist niet de klasgenootjes, maar de leerlingen van het 6de studiejaar naar de kerkdienst te sturen.
Daar stond ik, met mijn nagelnieuwe schoenen, tussen leerkrachten die hun afkeuring niet onder stoelen of banken staken, want zo kon ik toch niet mee! Wat zouden de mensen wel niet denken! Ik schaamde me een ongeluk voor mijn vergetelheid…
Ze haalden iemand uit het vijfde, die ongeveer mijn schoenmaat had en wilden ons van schoenen doen ruilen. Dat zag ik niet echt zitten (dat andere meisje trouwens ook niet), dus bleef er nog één optie over, ik bleef gewoon op school terwijl de rest van mijn klasgenootjes de kerkdienst bijwoonden.
Een paar jaar terug deed mijn oudste zijn plechtige communie. Hij kreeg mooie kleren en nette schoenen, want dat hoort toch zo? Groot was mijn verbazing toen ik zag dat de meeste communiekanten jeans en sportkleding droegen, met gewone sportschoenen eronder!
Toen ik mijn plechtige communie deed, droegen bijna alle meisjes een lang kleedje, we droegen bloemen in onze haren en hier en daar waren er meisjes die wel piepjonge bruiden leken! Het was een droom, een mogelijkheid om er voor één dag als een prinses uit te zien, ik vond het geweldig en denk nog altijd met weemoed aan die dag terug.
De tijden zijn echt wel veranderd…
Filed under: Die goeie oude tijd!, Het leven zoals het is... |
Sandrissimo 
Ja die communiekleedjes waren mooi. Maar kostten een pak geld en belandden daarna in de kast, of gingen naar een ander kind, welk er daarom nog niet gelukkig mee was.
Ondertussen is de kleding wel praktischer geworden.
@speedy – mijn communiekleed is achteraf “gerecycleerd” en vermaakt om een bruidsmeisje te kleden voor een huwelijk, dat uiteindelijk niet is doorgegaan. Ik vond dat toen zo erg, ook al was ik er helemaal uitgegroeid…
Goh, je brengt wel onderwerpen die herinneringen terug opwekken. Mijn zusje had zo’n “trouw-ballonjurk” met veel frou-frou en haar leven is altijd nogal prinsesachtig gebleven. Ik had gevraagd om een paterskleed aan te doen (oh help) met een groot bruin kruis als juweel en op de foto’s zie je me lachen met de ijzeren beugels boven èn beneden voor mijn tanden. Tot nu toe heb ik de kloosterdeur vermeden…
@Hilde – een paar jaar nadat ik mijn communie gedaan heb, heeft de nieuwe pastoor verplicht paterskleren ingevoerd, die je dan via de parochie bij een bepaalde firma moest huren, zodat iedereen er hetzelde uitzag… Ik zou dat verschrikkelijk gevonden hebben!
Hier doen de kinderen ook een zo’n paterskleed aan bij hun plechtige communie, om dat dan na de mis zo vlug mogelijk uit te spelen en iets anders aan te doen. Dus worden er nog altijd speciaal kleren gekocht, alleen zie je ze niet in de kerk.
Toen ik mijn communie ‘voltrok’, liep ik er ook niet al te plechtig bij. Integendeel, ik zag er helemaal niet kerkelijk uit (wat ik heel prettig vond).
Op de eerste plaats moeten ‘kinderen’ het zelf prettig vinden om in bepaalde kleding te rond te lopen. Volgens mij is het eerder een ‘wil’ van ouders om hun kinderen mee te laten doen aan zo’n communie. En het leukste aan communie zijn (nog steeds) de cadeautjes.
Zelf ben ik helemaal niet katholiek. In mijn afgelopen leven ben ik maar twee keer ‘verplicht’ in een kerk geweest: een keer bij mijn doopsel en een keer met de communie. Het vormsel heb ik niet meer gedaan.
Ik geloof misschien wel in een ‘god’, maar niet in zijn bodempersoneel 😉 .
@Sabine – hier gelukkig geen paterskleed! Ik had alleen echt niet verwacht dat de “kledingcode” ondertussen zo fel veranderd was…
@timfreh – mijn jongste heeft zijn plechtige communie zelfs niet gedaan. Hij gelooft niet, waarom zou hij daar dan aan deelnemen? Als hij later nog van gedachte verandert, kan hij nog altijd zijn vormsel doen, uit overtuiging en niet omdat iedereen dat doet…
Ik heb natuurlijk wel een feest gegeven voor hem, maar dan een lentefeest ipv een communiefeest!
communie…
lopen met die ouders om alles piekeren… die alles piekfijn in orde willen hebben.
ik liep zo wat winkels af, was toen reeds eigenwijs en ballon- of prinsessenjurken zeiden me toen niets. “Nee, please he”, zal toen al over mijn lippen zijn gekomen. Die wafelijzertoestanden voor in het haar die iedereen als cadeau vroeg op zijn communnie stond ook niet op mijn lijstje.
Dus kocht ik een lange donkerblauwe broek, een speciale tshirt met nog een vestje met kap erboven. Ik was er doodgelukkig mee… Tot moeder thuis kwam en de rest van de familie het zag… Dit was écht te onconservatief vond men… Het had een pak duiten gekost (het kwam ook uit zo’n sjieke winkel waar je één keer in je leven gaat)… Scenario: de week erop terug van winkel tot winkel… het mocht een broek blijven, maar toch, meer ‘communie-achtig’… Het werd een broek met bloemen, een hemdje en een truitje en ik voelde me een regelrechte seut…
Family happy, ik minder. Achteraf heb ik die eerste communiekleren grijs gedragen, de rest, neen merci, ik wou hip zijn en blijven.
Vandaag, zestien jaar later, kan mijn moeder echt wel toegeven (ze kon dat vrij snel erna) dat ze niet had mogen luisteren en dat er niets mis mee was… Geloof me, ik viel nog altijd uit de toon want al die meisjes, die een halve meter kleiner waren als mij toen, liepen rond als een shirley temple… maar ik voelde me wederom blij van een miss abnormalia te zijn… 🙂
@Abnormalia – toen ik mijn plechtige communie deed, was er één (1) meisje die een broek droeg, driekwart in wit met donkerblauwe streepjes. Toen ik mijn eerste communie deed, had ik een moord gedaan voor een Shirley Temple-kleedje, maar ik mijn ma vond dat niet mooi en koos een kleedje volgens de mode van toen, vrij strak en eenvoudig…
Toen ik mijn Plechtige Communie deed samen met mijn zus die een jaar jonger is – en dat is ondertussen al meer dan 40 jaar geleden – was dat nog 2 dagen! De eerste dag in het lang en ik koos bewust voor een paterskleed. De tweede dag hadden we dan normale kleren maar dan echt wel mooie zondagse hé! Cadeautjes? 🙄 Een missaal, een gouden kruisje, een Jezuke van Praag en een soortement verzilverd juwelendoosje! Een ganse namiddag aan tafel met nonkels en tantes. De tweede dag begon de lijdensweg – bij familie, buren en kennissen op bezoek!
Mijn kinderen hebben alledrie hun communie en vormsel gedaan maar dat ging hier zonder veel poespas. Geen recepties of andere excentriciteiten. Gewoon gezellig thuis met het gezin, de grootouders en respectievelijke doopmeters- en peters. Ik heb altijd zelf gekookt voor de gelegenheid en ik heb nooit niemand horen klagen! Ze waren eenvoudig en praktisch gekleed en ze staken nooit af bij de rest. De verplichte bezoekjes heb ik nooit willen afleggen en daarmee heb ik bij sommigen wel kwaad bloed gezet maar daar heb ik mij niets van aangetrokken!
Ja, de tijden zijn zeker veranderd!
Aan mijn communie heb ik geen te goede herinneringen wat kleding betreft. We (ik heb samen met mijn broer en zus mijn plechtige communie gedaan) droegen een paterskleed in de kerk, op het feest ‘moesten’ we de kleren dragen die mijn moeder had uitgekozen… Alledrie hetzelfde : een broek, witte bloes en vestje… Nooit meer aangedaan achteraf, het was oerconservatief! Mijn moeder lacht er nu nog om, ik ook (al is het groen…). Gelukkig zijn er niet teveel foto’s van genomen 😉
De dag zelf was redelijk meegevallen omdat we toen veel centjes van de familie hadden gekregen en ik eindelijk mijn eigen dwarsfluit kon kopen…
Groetjes,
@Annemie – ik heb die communiefeesten voor ons mannen ook altijd thuis gedaan, mijn man heeft elke keer gekookt, mijn ma en mij pa kwamen helpen, ene keer heb ik meer dan 100 scampi’s moeten pellen om die daarna in parmaham te rollen…
Den toer langs familie en kennissen heb ik met mijn kinderen ook niet gedaan.
@Hilde – ik heb mijn kleedje ook niet echt zelf gekozen, dat kwam van verre familie of zo en is dan door een naaister op mijn maat gemaakt. Het was donkerblauw, stijl “fin de siècle” en dus behoorlijk opvallend, maar wel heel mooi. De enige die meer opviel dan ik, was het meisje in de driekwartsbroek…
Ik herinner me nog dat toen ik een jaar of tien, elf was, ik persé een maxi-jas (dat heette toen zo, ja ja, een jas tot op de grond.) Waarschijnlijk bestond dat niet voor “kinderen” maar ik moest en zou dat hebben. Mijn moeder heeft er toen niks beters op gevonden (en ik had dat niet eens door, pas veel later heb ik beseft hoe belachelijk ik er moet bijgelopen hebben) dan me een veel te grote jas te laten kopen (volgens mij express als “straf” voor mijn gezaag, want mijn moeder was een zeer modebewuste dame) die daardoor tot aan mijn enkels kwam.
En ik herinner het me nog zeer goed, zo fier als een gieter was ik met mijn blauwe blinkende veel te grote skai regenjas (maar hij was maxi! en de max!)
Tiens, dat doet er me aan denken dat ik eens aan mijn moeder moet vragen of ZIJ zich niet geneerde om zo met mij over straat te lopen?
Het kan nog erger dan een paterkleed… een paterkleed én een “voile” op je hoofd, op de koop toe..
Niet lachen, er is bewijs van.. om je dood te lachen mijn communiefoto’s! Wij waren de laatsten die dat voilen ding op ons hoofd moesten.. het jaar erna is het afgeschaft… één van mijn “mede-communicanten” was er immers in geslaagd om dat ding op haar hoofd per ongeluk in brand te steken door te dicht bij een kaars te komen.
Voor mijn eerste communie was ik als een kleine bruid mét voile. Ik haatte het ! Voor mijn plechtige communie heb ik ze kunnen overtuigen dat een paterskleed veel economischer was omdat je het kon huren. Ik kreeg gelijk en was dolblij over mijn overwinning maar van de hele zaak afzien, wilden ze niet …
@Gerda – wat ik allemaal gedragen heb in mijn jeugd, dat wilt ge niet weten…
@Blue – een paterskleed en een voile, rare combinatie, ik kan aannemen dat je dat niet fijn vond!
@Miche – mijn kleedje voor mijn eerste communie was heel eenvoudig, ik was dus heel blij dat ik een echt lang kleed mocht dragen voor mijn plechtige communie, al had ik het zelf niet gekozen…