Bent U een visueel-ruimtelijke leerling? Hoe is Uw stijl van leren?
1. Denkt u vooral in beelden in plaats van woorden?
2. Weet u dingen zonder in staat te zijn uit te leggen waarom?
3. Lost u problemen op ongebruikelijke wijze op?
4. Hebt u een levendige verbeelding?
5. Herinnert u zich wat U ziet en vergeet U wat U hoort?
6. Bent u verschrikkelijk slecht in spellen?
7. Kunt u zaken visualiseren uit verschillende perspectieven?
8. Bent u organisatorisch gehandicapt?
9. Verliest u vaak het bewustzijn van tijd?
10 Leest u liever een kaart dan mondelinge aanwijzingen te volgen?
11. Herinnert u zich plaatsen te vinden die U slechts een maal bezocht?
12 Is uw handschrift voor anderen moeilijk leesbaar?
13 Kunt u aanvoelen wat anderen voelen?
14 Bent u muzikaal, artistiek of mechanisch aangelegd?
15 Weet u meer dan anderen denken dat U weet?
16 Heeft u een hekel aan spreken voor een groep mensen?
17 Voelde u zich knapper naar mate U ouder werd?
18. Bent u een slaaf van Uw computer?
Als U ja antwoordde op 10 van de bovenstaande vragen, bent U zeer waarschijnlijk een visueel-ruimtelijke leerling.
bron: Silverman, L.K. (2002). Upside-Down Brilliance: The Visual-Spatial Learner. Denver: DeLeon Publishing (Mag gekopieerd worden)
(Gevonden op : Hoogbegaafd-Beelddenkers)
Soms lijkt het een variant op ADHD en ik weet ook dat zowat alle ADHD’ers die ik ken, beelddenkers zijn, maar het is een profiel dat mij zo ongeveer past als een handschoen. Ook dit wordt blijkbaar weer beschouwd als een “afwijking” en slechts een paar enkelingen schijnen het voordeel van deze denkwijze in te zien. Het wordt ook vaak geassocieerd met “indigo-” of “nieuwetijdskinderen”, iets zweverigs, waar ik me totaal niet in kan vinden.
Tot voor een paar jaar ging ik er trouwens van uit, dat iedereen in beelden dacht, dat bleek dus helemaal niet zo te zijn. Het verklaart wel waarom ik zo’n moeite heb met gesproken instructies en waarom ik het zo moeilijk vind, om wat ik in mijn hoofd zie, te verwoorden zonder gebaren of tekeningen. Vaak vinden mensen het wel grappig dat ik haast direct begin te tekenen, als ik iets wil uitleggen en bijna direct begin te schrijven, als mij iets uitgelegd wordt.
Het verklaart ook waarom ik wel dol was op poppenkast, maar het voorlezen van sprookjes maar niks vond. Ik kan iets enkel en alleen onthouden, als ik het op één of andere manier kan visualiseren. Jaartallen van buiten leren is nog steeds een haast onmogelijke opdracht, tenzij ik er een beeld aan kan hangen natuurlijk…
Vaak kom ik maar niet uit mijn woorden en nog vaker wil het woord dat ik moet hebben, me absoluut niet te binnen schieten, terwijl ik het wel weet in een andere taal. Soms maak ik vreemde combinaties van woorden of zelfs geheel nieuwe woorden, die natuurlijk door niemand begrepen worden. Ik vind woorden trouwens niet zo belangrijk en spring er dus vrij slordig mee om, vaak tot wanhoop van mijn gesprekspartners.
Soms versta ik niet wat iemand vlak voor me zegt, maar wel wat er 10 meter verder gefluisterd wordt. Dat is enorm vermoeiend, gezien je geacht wordt, netjes te luisteren naar je gesprekspartner en je absoluut niet te moeien in het andere gesprek.
Toch heeft beelddenken ook voordelen. Je ziet eerder het geheel en kunt een probleem tegelijk van verschillende kanten benaderen. Ook blijven je hersenen op de achtergrond doorwerken, waardoor je vaak de oplossing vindt, zonder echt te weten hoe je daartoe gekomen bent. Die constante stroom van gedachten op de achtergrond, kan ontzettend vermoeiend zijn, maar zelf vind ik het echt wel de moeite waard.
Het kan gebeuren dat een tekst waarover ik al een tijdje mijmer, plots gewoon uit mijn handen komt als ik voor mijn computer zit, schijnbaar zonder moeite en in een recordtempo… Ik ben dan meestal (veel) meer tijd kwijt aan het redigeren van die tekst, dan aan het schrijven ervan. Dat nalezen en verbeteren is een klusje dat ik ontzettend vervelend vind en meestal sluipen er toch altijd nog een paar fouten door de mazen van het net…
Een tekst schrijven met pen en papier is bijna onmogelijk, want ik kan veel sneller typen dan schrijven en het aanpassen van een tekst is virtueel veel gemakkelijker. Fouten kan je verbeteren zonder dat het zichtbaar is en je hoeft pas helemaal op het laatst te beslissen hoe je tekst eruit moet zien.
Ervaring heeft me geleerd dat een goed team uit woorddenkers en beelddenkers moet bestaan. De woorddenkers zorgen dat de logische volgorde bewaard wordt en houden de tijd in het oog. Ook houden ze de beelddenkers een beetje in toom en weerhouden hen ervan te fel af te dwalen. De beelddenkers op hun beurt, zorgen ervoor dat een denkpiste niet te snel verlaten, of helemaal overgeslagen wordt, ze komen vaak met originele ideeën en vinden soms een kortere weg naar de oplossing. Als beide groepen elkaar in hun waarde laten en proberen te begrijpen, krijg je een “dream-team”!
Filed under: Aaaaaahhhh tijd!!!, ADHD, Het gat in mijn memorie!, Het leven zoals het is..., VSL |
Sandrissimo 
Dat niet iedereen in beelden dacht was ook voor mij een openbaring en dat iemand ” stoel ” kan zeggen zonder een stoel te ” zien ” leek mij onwaarschijnlijk .
Een beeldenker zou je dus denken , maar anderzijds stelt verbaal denken evenmin een probleem .
Het is moeilijk te omschrijven , best lijkt mijn manier van denken op beelden met commentaar of ondertiteling.
Omdat niet iedereen zo bleek te denken ben ik daar wat gaan over lezen en ik heb onthouden dat het te maken heeft met een dominante rechter of linkerhersenhelft . Als je beide hersenhelften optimaal gebruikt kan je sneller leren en langer onthouden .
Gebaseerd op deze wetenschap heeft Tony Buzan de mindmap leermethode ontwikkeld. Onbewust was ik steeds een mindmapper geweest , maar het voordeel van het boek was de systematische uiteenzetting van de methode .
De enige schoohulp die we ooit aan onze kinderen gegeven hebben was hen leren mindmappen en ik kan het iedereen aanbevelen.
Ik denk wel dat ik op meer dan 10 vragen ‘ja’ zou kunnen antwoorden, maar of ik nu een beelddenker ben? Dat vereist toch nog wat meer onderzoek, denk ik zo. Ik krijg in ieder geval wel steeds meer het idee dat ik niet helemaal ‘normaal’ ben. Ik denk dan niet aan ADHD ofzo, maar ‘ergens’ in mijn hoofd lopen de paden iets anders. Mindmappen ken ik ook, ik heb zelfs het boek van Tony Buzan, maar toepassen is nog iets heel anders heb ik gemerkt. Vaak is het ook een kwestie van gewoon doen en er de tijd voor nemen maar gezien ik een zelfverklaard ‘procrastinator’ ben, is dat ook een probleem.
Aaaaaaaaaaargggghhhh!
Je schrijft dit allemaal zo duidelijk, zo perfect.
Ik heb zelfs het gevoel dat alles in een keer zomaar uit je hoofd vloeit (hier wilde ik pen schrijven).
Voor mezelf durf ik zeggen dat het visuele en het horen gelijk staan.
Val ik dan in een bepaalde categorie, ik zou het niet weten en heb daar ook nog nooit bij stil gestaan.
Ik dwaal niet gemakkelijk af als iemand spreekt, maar zie daar ondertussen ook wel beelden bij.
Het geeft me wel stof om na te denken.
Zeer interessant !
Veel van wat je zegt komt bij bekend voor : woorden vinden in een andere taal, mijn kop niet nooit stopt, oplossingen vinden, het van de andere kant bekijken, … Van ander dingen heb ik dan geen last : spreken voor publiek (ik heb meestal het hoogste woord en/of spreek voor anderen). Ik word rood maar doe wat er gedaan moet worden. Ik voel me nu niet knapper, nooit gedaan eigenlijk, maar geef er niet om, vroeger ook niet.
Ik ben een Leeuw hé 🙂
@Blanche – VSL is rechtsdenkend, ik vraag mij af of rechtsdenkende mensen dan ook vaker linkshandig zijn, gezien de rechter hersenhelft, de linkerkant van het lichaam aanstuurt… Mindmappen is geweldig, alleen doe ik het te weinig!
@Patrick – zo’n testjes zijn niet bedoeld voor het stellen van een diagnose, ze zijn niet meer dan de aanduiding van een mogelijke manier van denken. En van proctastinatie ken ik ook wel wat…
@Speedy – er bestaan natuurlijk mengvormen en volgens mij is dat ideaal.
@Miche – ik heb heel vaak problemen met het vinden van woorden, als ik de kernwoorden op een kaartje heb staan, vind ik het niet zo verschrikkelijk om voor publiek te spreken, als ik geen geheugensteuntje heb, is het een ramp…
Tien maal ja, dus acht maal neen. Benieuwd wat Professor Silverman hieruit zou afleiden.
Dat mindmappen lijkt me wel iets op voorwaarde dat het je vroeg wordt aangeleerd.
Zich knapper voelen dan men vroeger was, lijkt me meer op noodgedwongen relativatie en zelfbehoud dan op de echte waarheid.
In spellen ben ik altijd goed geweest, de perspectieven van Giotto zag ik zelfs nog niet tot het me haarfijn werd uitgelegd. (en blij dat ik toen was dat ik het eindelijk begreep!) Plaatsen terugvinden die ik slechts één keer bezocht? Vergeet het, kompleet verloren, ja.
Op mensen die op nummertje 14 positief kunnen antwoorden, ben ik echt jaloers.
Maar als ik meer weet dan de anderen van mij denken, wat op zich al erg subjectief is,…ben ik dik tevreden. En geef me geen plan, ik weet na veertien jaar nog steeds niet waar mijn septische put verborgen zit.
@Artemis – perspectief heb ik altijd al “gezien”, ik begreep maar niet dat anderen dat moesten leren. Ik vind ook niet altijd de weg terug, maar wel als ik goed opgelet heb en ik het kan visualiseren, dan weet ik zelf na 10 jaar nog blindelings waar ik moet zijn. Als ik iemand de weg uitleg, dan doe ik dat meestal met mijn ogen dicht, terwijl ik in mijn gedachten die weg afleg en naar aandachtpunten zoek.
Mindmappen lag me direct, ik kreeg dat uitgelegd op een cursus time-management en ik gebruik het eigenlijk veel te weinig…
Interessant!
Zelf heb ik bij veel van die vragen geen idee of mijn antwoord nu een ja of een nee is.
@Linn – eeuwige twijfelaar? 🙂
Hmm, misschien.
Euhm, ja dus 😉
Ik ben nu 60 jaar en weet sinds kort dat ik ee beelddenker ben. Alle vragen ja gewntwoord mijn hele leven staat eve op zijn kop terwijl het wel klopt, eindelijk. Dacht dat ik gek was.
Ongelooflijk. Ik had nooit gehoord van beelddenken. Vanmiddag was ik bij de bieb met mijn kids. Mijn oudste dochter heeft veel moeite met lezen dus ik stond bij de “makkelijk lezen” sectie. Daar zag ik de Algemene Beelddenkers Courant liggen. Ik keek er even in en mijn mond viel open en ik kreeg kippevel. Dat ben ik!!! Nu thuis ben ik flink aan het googlen. De diagnose ADHD is vier jaar geleden bij mij gesteld. Leek me ontzettend goed te passen op een paar dingen na. Ik heb een behoorlijk hoog IQ dus de psychiater zei dat dat daardoor kwam. Nu ik dit allemaal lees pfffffffffffff ik verbaas me idd ook dat niet iedereen zo denkt. En dat ik hier nooit eerder van heb gehoord. Alles past mij en is zo op mij van toepassing!! Behalve het lezen dan. Dat gaat als vanzelf, van jongs af aan al. Maar idd wel het beeldend lezen. Je moet niet verwachten dat ik een boek neer kan leggen. Ik vlieg door de zinnen en vanaf de eerste bladzijde zit ik “erin”. Ik zit echt in de wereld die in het boek wordt beschreven. Ik ben me niet bewust dat ik letters lees. Mmmmmmm. Dit is zo’n moment. Ik zie precies voor me wat ik bedoel maar kan het denk ik niet goed onder woorden brengen whahahaha.
Ik ben wel heel blij met al deze info. Ga m’n psychiater nog ’s bellen of ik niet kan stoppen met m’n adhdmedicatie whahahaha.
Ook grappig: Precies zoals hier boven staat. Deze tekst stond er binnen een minuut en ik ben nu al zeven minuten bezig geweest met nakijken wahahahaha.
Hehe, ik heb op 2 vragen nee geantwoord; daarvan was 1 het schrijven maar daar heb ik vroeger extra bijlessen voor gehad….
Ik ben mijn hele leven bang geweest. bang om ‘gek’ gevonden te worden.
en na een zeer turbulente jeugd kan ik dan ook niet zeggend dat ik goed terecht ben gekomen.
verschillende herinneringen komen terug alsof er een kraan is open gezet. Ze noemde me altijd proffesortje… betwetertje, heel leuk en aardig maar mijn 13 maanden oudere broer heeft een mentale beperking door een geboorte dffect en voelde zich dus dommer dankzij mijn boven gemiddelde prestatie’s
boven op zijn lastige beleving van de werkelijkheid.
ik heb dit altijd aangevoeld op de een of andere manier ik ging namelijk onderpresteren ten behoefe van mijn broer.
ik presteerde zelfs zo ver onder de maat dat ze bang waren dat ik de beschadeging had in plaats van mijn broer (zijn diagnose kwam op 9 jarige leeftijd maar werd op zijn 7de uit huis geplaatst, nadat hij weg was presteerde ik wonderbaarlijk beter, mijn plafond was weggenomen)
toch was het leed al geschied, ik had namelijk geleerd mijn mond te houden en tot op de dag van vandaag heb ik nooit geweten hoeveel dit mij beperkt heeft.
er zijn in die periode meerdere gebeurtenissen geweest die mij en mijn denken buiten de radar van het gezin plaatste (mijn zus kreeg een ernstig ongeluk waarbij zij haar been verloor, mijn vader is manisch depressief en is voor lange tijd opgenomen geweest in een psychiatrisch instituut, mijn moeder is morbide obees geweest in die periode en was zowel metaal als fysiek een wrak)
Al deze heftige gebeurtenissen hebben er voor gezorgt dat ik onopgemerkt bleef in een huishouden waar meer hulpverlening rondliep dan ik ooit ergens anders heb gezien.
Mijn ouders hebben het nooit herkent, zij zelf zijn laag of minder begaafd en hebben eerlijk gezegd niet in huis wat er nodig zou zijn geweest om mijn vermogens in goede banen te leiden. en dat doet zeer.
een kind wil niet tot de conclusie komen dat zijn ouders niet competent genoeg zijn om hem te kunnen stimuleren en helpen in het vinden van de juiste keuze’s in het leven, ik heb die conclusie dus ook nooit gemaakt. ik legde de schuld bij mijzelf.
wat voor ‘schuld’ dat precies is weet ik niet, het enige dat ik wist was dat anders denken gelijk stond aan anders zijn (mijn broer en vader denken immers ook ‘anders’ en ik wilde alles behalve anders zijn zoals zij dat waren)
je kunt je niet voorstellen hoe bang ik ben geweest in die periode, waarom dacht ik de dingen die ik dacht? en waarom alleen ik?
in de puberteit ging het5 niet veel beter, anders zijn kreeg een nieuwe dementie voor me. Jawel ik ben ook nog eens Homo (anders zijn kreeg weer een nieuwe definitie)
ik heb heel goed geleerd wat zelfhaat is in die periode.
ik raakte steeds meer overtuigd dat ik niet goed bij mijn kop was,wat ik overigens heel netjes voor mij wist en kon houden door de ontaarde siuatie thuis. toen de keuze voor een middelbare school gesprek van de dag op school was heb ik besloten vmbo te gaan doen, dit leek een veilige keuze (op deze school hoefde ik NIET na te denken, en leek mij dus de enigste geschikte plek voor iemand zoals ikzelf)
school is jammergenoeg nooit een goede plek voor mij geweest, niemand begrijpt je. dit is mij heel duidelijk geworden toen ik vorig jaar nog een MBO opleiding ben gaan volgen (sociaal maatschappelijke dienstverlening) waar je wat begrip zxou verwachten omdat mijn mede leerlingen mensen zouden zijn die in de toekomst met ‘mijn’ soort zouden moeten gaan werken. (je kunt je voorstellen dat dit een soort aantrekkingskracht op me had die ik niet kon weerstaan)
ik moet hier ook bij vertellen dat ik er letterlijk alles aan deed om maar niet uit de toon te vallen, ik observeer mensen bijna ongemerkt, onbewust zodat ik me aan hen kon spiegelen.
zoals ik er op terug kijkt lijkt het wel of ik mijn vermogens ten volste aanwendde om te zorgen dat ik niet zou opvallen, en dat is gelukt tot mijn grootste spijt.
nu begrijp ik waarom ik deed wat ik deed en waarom ik geworden ben wat ik nu ben.
Maar wat ben je eigenlijk als je hersens zich breken over zaken als quantum mechanika en je een vmbo diploma in je zak hebt.
Ik wordt er alleen maar treurig van ergens, ik voel me een lada waar ze een ferrari motor in hebben gezet en vraag me af hoe ik nu verder moet.
Zoals te zien is heb ik mijn bericht niet de gebruikelijke 400 keer nagelezen.
de eerste keer dat ik over het begrip beeldenken las kreeg ik gewoon kippenvel, alles klopte !!!
en zo nu en dan “betrap” ik mezelf ook op beeldenken, het liefst zou ik in woorden denken want dat is beter voor mijn studie (zit nog op school, ben 14 :D).
weet iemand hoe je het best met deze “gave” kan omgaan? want ik ben al blijven zitten en ik heb moeite met opletten in de klas….
ik kan nu wel alles op gaan schrijven maar dat heeft geen zin want ik kom niet meer uit mijn woorden(standaard zin als ik het even niet meer weet 🙂 )