Roze?

Ik had vanmiddag vrij genomen om naar de kapper te gaan, maar blijkbaar was ik niet de enige met die plannen en mijn kapsel verkeert echt nog niet in zo’n desastreuze toestand, dat het een wachttijd van meer dan 2 uur zou rechtvaardigen.  Perfect moment om eindelijk een stukje aan “la vie en rose” te wijden… 

Nu beschouw ik mijzelf niet als een zwartkijker, ik probeer doorgaans de zonnige zijde van de zaken op te zoeken.  Ik lach met (bijna) alles, want als je erbij gaat zitten huilen, kom je geen meter verder.  Zelfs toen we in de vroege uurtjes van het nieuwe jaar, met mooie feestelijke schoenen, in plaats van degelijk waterdicht schoeisel, enkeldiep in de sneeuw ploeterden, om sneeuwkettingen rond de banden van de auto te bevestigen, vond ik dat eigenlijk hilarisch.  Mijn man vond die sneeuwstorm niet zo grappig, maar soit, we zijn toch boven geraakt! 

’t Is niet dat ik niet kritisch ben, want ook al ben ik een echte mismatcher, ik reageer eerder als een matcher.  Als ik al kritiek geef, probeer ik dat altijd heel subtiel en opbouwend te doen en zal ik bijna altijd vooral de goeie kanten in de verf zetten.  Maar een mismatcher ziet nu eenmaal elke afwijking in het geheel en daar helemaal niet op reageren kost meestal zowat alle moeite van de wereld…

Enfin, ooit heb ik letterlijk een roze bril gekocht, eentje die ik al een tijdje op oog had, een relatief goedkoop modelletje met roze spiegelglas.  Het was toen mijn opa op sterven lag en ik daar bovenop niet zo’n leuke tijd had op het werk.  Ik voelde me toen volledig uitgeput en gestresseerd en al deed die roze bril geen wonderen, het hielp me toch om wat meer kleur in de wereld te zien.  Hij moet hier nog ergens rondslingeren, maar de laatste tijd heb ik hem niet echt nodig gehad.

Eens kijken over welke onderwerpen ik een vleugje roze kan spiegelen…

• het is bijna krokusverlof, nog één weekje alles geven en daarna een hele week vakantie!
• ik hield het niet voor mogelijk, maar mijn nieuwe poetsvrouw is zeker even geweldig als de vorige.  Het zijn zussen, maar de verschillen konden haast niet groter zijn.  Ik was supercontent van zus nr 1, aangenaam in de omgang, grondig in haar werk en supersnel, daarom liet ik haar altijd wat eerder stoppen.  Zus nr. 2 is relaxter, lacht altijd, is heel communicatief en een echt zonnetje in huis.  Ze lijkt precies aan te voelen wat er moet gebeuren en is al met iets bezig, voor ik het nog maar kan vragen.  Net als haar zus heeft ze 6 kinderen, maar daarvan zijn er al 3 volwassen en dus het huis uit.  Ik kan alleen maar met bewondering naar deze vrouwen kijken, zo’n groot gezin grootbrengen en dan toch nog de energie hebben om zo hard te werken!
• Omdat ook zij uit Congo komt, spreekt ze dat typische sappige Frans met Afrikaans accent, het klinkt zo warm dat je de zon bijna op je huid voelt schijnen, als je met haar praat.  En door haar kan ik mijn kennis van het Frans een beetje opkrikken.
• Waar kan ik me nog op verheugen?  Oh ja, nu de tweeling Kaulitz onlangs 18 werd en daarmee officieel meerderjarig, mag ik Tokio Bill eindelijk een lekker dier noemen.  Het meisje van 15, dat diep in mij verscholen zit, zou haar kamertje liefst volhangen met posters en dit keer niet van John Travolta.  Een jongen met make-up was trouwens vrij gewoon in mijn jonge jaren, denk maar aan The Cure, The Human League, Duran Duran, Prince, Michael Jackson, David Bowie, Marilyn Manson en ga maar door.  Die androgyne uitstraling heeft blijkbaar nog altijd dezelfde uitwerking op meisjeharten, terwijl het in mannen zo’n weerzin te weeg schijnt te brengen, dat ze het vaak niet kunnen laten om heel lelijke dingen over die jongens te zeggen…
• Dat de zonen zich de laatste tijd behoorlijk kleden en zich niet meer in van die oversized flodderige kleren verschuilen.  Ook al is Tokio Hotel voor hen ondertussen bijna passé, het was het zinnetje “Volgens mij zou Bill van Tokio Hotel zoiets zeker dragen!”, dat hen er een paar maanden geleden eindelijk toe bracht, hun lange slanke postuur te benadrukken met smalle jeansbroeken en normaal passende T-shirts, in plaats van die alles verhullende zakkige kledij.   De echt smalle jeansbroeken die ik ondanks luid protest toch gekocht heb en waarvan ze bij hoog en bij laag volhielden dat ze ze niet zouden dragen, horen nu bij hun lievelingskleren…
• Dat ik in de solden een prachtig tweed jasje van Gerry Weber gevonden heb, waar 70% af ging en twee jeansbroeken van hetzelfde merk, die passen alsof ze speciaal voor mij gemaakt werden, aan 50% korting.
• Dat ik nu eindelijk net die armband heb die ik altijd al wilde, ook al schijn ik maar niet aan de prachtige bedels van de appel en de slang te geraken.  De appel alleen heb ik al te koop gevonden, maar ik wil ze allebei en niet eentje alleen.
• Dat mijn laptop gemaakt is, al ben ik hem nog altijd niet gaan halen.

Het logo krijg ik niet geplaatst, dat lijkt elke keer weer fout te lopen, maar roze is het toch wel hé?

🙂