Eénen ooievaar op ééne poot! (Allez, twee…)

Lief van dat beest hé? Om deze keer dichterbij te komen poseren en zelfs op één poot te gaan staan! Ah ja, want de zin “enen ooievaar op ene poot” kwam voor in een liedje voor tijdens het touwtjespringen, toen ik nog jong en onschuldig was…

Omdat je op één been niet kan staan, heeft dat beest dat kunstje nog eens overgedaan op het dak van de buren! 😉

Vandaag opnieuw een gewatteerde omslag in de brievenbus, dit keer met “Schrei” van “Tokio Hotel”, nein – nein – nein – nananana – nein – SCHREI!!

King!

Ik ben verslaafd aan de muntjes van King, als ik zo’n rolletje binnen handbereik heb, dan is dat binnen de kortste keren op…

Natuurlijk ga ik voor de smaak, maar ik ben vooral dol op het feit dat je die zo lekker – stukje bij beetje – af kan knagen. En van het gevoel dat mijn mond helemaal schoon en fris is! Al is al die suiker echt wel slecht voor mijn tanden.

Ik zit ook altijd te spelen met dat muntje in mijn mond, ’t zal het oraal equivalent zijn, van met je vingers tokkelen zeker?

Het enige nadeel is dat ze een beetje korrelig zijn, wat er nogal eens voor kan zorgen, dat je overal wit poeder achterlaat, als je er eentje uit de verpakking neemt. Zo zit de voering van mijn handtas vol witte vegen en vind je zowat overal in mijn auto en op mijn bureau, sporen van wit poeder…

Soms denk ik wel eens, als ik nu ergens gecontroleerd zou worden, zouden ze dat wit poeder dan verdacht vinden? Natuurlijk zal een snuffelhond er niet naar omkijken, die kan die geur perfect onderscheiden van minder legale substanties! Maar op ’t eerste zicht, lijken mijn handtas en auto, zo af en toe, rechtstreeks uit een scène van CSI te komen!

😉

Joepie de poepie!!! (x2) ;-)

Het kan niet meer stuk vandaag! Voor het eerst terug aan het werk, sinds ik mijn knie naar de vaantjes hielp, drie weken geleden. En, dankzij mijn geweldige collega’s, moest ik niet beginnen met een backlog, waar je duizelig van wordt. Neen, alles is goed opgevolgd en dus had ik vandaag een aangename dag, druk genoeg om mij te kunnen amuseren, maar zonder stress van “dat en dat en dat moet allemaal nog vandaag en ik zie het niet meer zitten”!

Daar kwam nog bij dat er eigenlijk geen enkel moeilijk geval tussen zat, ’t waren allemaal routine-dingen. Nergens het risico op een klant die woedend wordt, omdat ik noodgedwongen een afspraak moet verplaatsen of hen er moet op wijzen, dat ze nog voorbereidende werken moeten doen, waarop ze niet gerekend hebben.

Het enige waar ik me aan geërgerd heb, is dat ik ruim 10 km moest omrijden, wegens wegenwerken. De hoofdstraat in Zichem ligt opgebroken en als je naar Averbode wilt, moet je via Diest omrijden! Dat is toch niet meer normaal? Dat ze dan eerst de ene kant en dan de andere kant doen en een licht zetten, maar iedereen langs Parijs laten rondrijden, dat is toch niet redelijk?

Ik ben echter nog altijd uiterst goed gezind, want vlak voor ik vertrok om mijn toer langs de werven te beginnen, vond ik in de brievenbus een gewatteerde envelop van Bol.com! Ik heb daar de twee Duitstalige CD’s van “Tokio Hotel” besteld en vandaag is “Zimmer 483” aangekomen. “Schrei” zal waarschijnlijk vrijdag in de bus zitten. Met die CD lekker luid in de auto, kan geen enkele omleiding mijn humeur bederven!

Eigenlijk zou ik op dit moment graag – heel eventjes – terug een jaar of zestien willen zijn, om eindeloos te kunnen dwepen met zangertje Bill, het “gothic rock-elfje” dat er o zo schattig uitziet, maar potverdekke een stukske kan zingen! Wel grappig dat dit, na de “Fixkes”, de tweede muziekgroep is die ik via blogs heb leren kennen…

Ritsen?

Wat lees ik bij mijn favoriete chocolatier? Automobilisten die een wegversmalling naderen, bijvoorbeeld bij wegenwerken, voegen veel te vroeg in op de overblijvende rijstroken, soms meer dan een kilometer voordat het nodig is. Daarna staan ze zich collectief te ergeren aan de zogenaamde “snelheidsduivels” die helemaal tot aan de wegversmalling rijden, om daar in te voegen.

Heel vaak zie je dan, dat men het deze chauffeurs erg moeilijk maakt bij het ritsen, want de anderen zien dat doorrijden als een daad van agressie. Het is toch niet eerlijk dat zij heel de tijd hebben moeten staan schuiven en die ander dan zomaar kan invoegen?

Toch zijn het net deze mensen, die het helemaal verkeerd doen. Het is de bedoeling dat je alle beschikbare rijstroken gebruikt, voor zover dat mogelijk is. Pas op de plaats van de wegversmalling moet je netjes ritsen. Anders verleng je de probleemzone en zorg je dus voor meer file! Trouwens, als iedereen netjes aanschuift tot aan de wegversmalling, kan niemand tegen hoge snelheid de hele file voorbij steken, want alle beschikbare rijstroken zijn in gebruik…

Stel, er zijn wegenwerken over een afstand van 2 km, met daarvoor waarschuwingsborden om de automobilisten te laten weten, dat één of meerdere rijstroken versperd zullen zijn. Dat resulteert in een flessenhals van ongeveer 2 km. Als de chauffeurs echter al ruim 1 km voor de werken, allemaal op één rijstrook gaan rijden, zorgen zij er zo voor, dat de flessenhals beduidend langer wordt, met als resultaat meer hinder.

Ik moet zeggen dat ik me vroeger ook heb staan ergeren aan chauffeurs die de hele file voorbijreden, om dan op het einde in te voegen. Tot ik de gang van zaken te zien kreeg in een TV-programma, nu toch al wat jaren geleden. Sindsdien hoor ik dus bij die ambetanterikken waar de meerderheid zich zo aan ergert. Al flits ik de files nooit voorbij, ik rij daar zo wie zo trager, voor het geval iemand op de gedachte zou komen, om plots naar mijn rijstrook uit te wijken…

Tijden veranderen…

Ik was een jaar of 12 en had net nieuwe schoenen gekregen. Voor het eerst had ik mijn ouders kunnen overtuigen om niet voor een traditioneel model te kiezen. Neen, je kon ze omschrijven als een soort van “nette suede sportschoenen” in een kleur tussen turquoise en pruisisch blauw, met witte strepen op de zijkant en een witte zool.

Natuurlijk deed ik ze de volgende dag aan om naar school te gaan, alleen was ik helemaal vergeten dat we met de klas naar een begrafenis moesten. Twee kleine meisjes die bij ons op school zaten, waren samen met hun moeder omgekomen in een tragisch ongeval. De school had echter beslist niet de klasgenootjes, maar de leerlingen van het 6de studiejaar naar de kerkdienst te sturen.

Daar stond ik, met mijn nagelnieuwe schoenen, tussen leerkrachten die hun afkeuring niet onder stoelen of banken staken, want zo kon ik toch niet mee! Wat zouden de mensen wel niet denken! Ik schaamde me een ongeluk voor mijn vergetelheid…

Ze haalden iemand uit het vijfde, die ongeveer mijn schoenmaat had en wilden ons van schoenen doen ruilen. Dat zag ik niet echt zitten (dat andere meisje trouwens ook niet), dus bleef er nog één optie over, ik bleef gewoon op school terwijl de rest van mijn klasgenootjes de kerkdienst bijwoonden.

Een paar jaar terug deed mijn oudste zijn plechtige communie. Hij kreeg mooie kleren en nette schoenen, want dat hoort toch zo? Groot was mijn verbazing toen ik zag dat de meeste communiekanten jeans en sportkleding droegen, met gewone sportschoenen eronder!

Toen ik mijn plechtige communie deed, droegen bijna alle meisjes een lang kleedje, we droegen bloemen in onze haren en hier en daar waren er meisjes die wel piepjonge bruiden leken! Het was een droom, een mogelijkheid om er voor één dag als een prinses uit te zien, ik vond het geweldig en denk nog altijd met weemoed aan die dag terug.

De tijden zijn echt wel veranderd…

Iemand een idee?

Iemand een idee wat voor een beestje dit is? Ik neem aan een soort nachtvlinder, alleen zitten ze al heel de middag op onze parasol en het is alles behalve nacht! Zelfs twee plensbuien waren niet voldoende om hen te verjagen…

Banzai!!

Sinds kort wordt onze tuin gefrequenteerd door een groepje mussen met zelfmoordneigingen. Ondanks de aanwezigheid van onze “Grote Witte” (de kattenversie van Jaws), scharrelen ze doodleuk rond op het overdekt terras. Ik heb er nog geen foto’s van kunnen maken, want als ze beweging zien binnen, dan kijken ze je een fractie van een seconde brutaal aan met hun zwarte kraaloogjes, om dan weg te flitsen naar veiliger oorden…

Sedert het wit monster hier resideert, komen de meeste vogels zelfs niet eens op het terras, laat staan op het overdekt gedeelte en dat vond ik echt niet erg. Want mijn was hangt daar te drogen en vogels laten nogal eens iets vallen en dan kan je opnieuw beginnen natuurlijk!

Dit groepje tart echter alle verbeelding, ze zitten gezellig te keuvelen op onze tuinmeubelen en laten daar vrolijk hun sporen na, zodanig dat we elke keer als we buiten willen eten, een emmer zeepwater nodig hebben om grote kuis te doen!

Nu ben ik een voorstander van vrijheid, blijheid en ik zou dat poetsen ook niet erg vinden (ik heb daar kinderen voor), als ik niet om de zoveel dagen een dooie mus zou vinden als ik buiten kom. Er zijn er al zo weinig, waarom nemen ze dan zulke risico’s?

Als Ozzy muizen vangt, dan maak ik mij daar niet zo druk over, al vind ik het ook erg voor die beestjes. Maar muizen zijn er in overvloed en mussen niet. Ik heb al zitten denken aan een voederplank of voederhuisje, maar dan wel een katveilig model natuurlijk. Van vroeger weet ik dat merels en duiven dat heel erg appreciëren, maar zover ik mij herinner, lieten de mussen die voederplek links liggen.

Heeft er iemand een idee wat ik kan doen om die kamikaze-mussen op andere gedachten te brengen? Of misschien een manier om Ozzy te doen begrijpen, dat hij me niet blij kan maken met een dooie mus…

Valmont

Nu we het toch over Colin Firth hebben, in de film Valmont is hij onweerstaanbaar. Niet het strenge gereserveerde van mister Darcy, neen in deze rol is hij een charmeur, een verleider pur sang, zonder scrupules… Mister Darcy als bad boy, dat moet je gewoon gezien hebben!

Gebaseerd op de roman “Les liaisons dangereuses” van Choderlos de Laclos, maar in geen enkel opzicht te vergelijken met “Dangerous Liaisons“.  Neen, “Valmont” is een zwierige film, rijk aan kleur, met prachtige decors en een zwoele atmosfeer…

Ik zou zeggen, haal “Valmont” in huis, want die film is echt het bekijken waard!

Pride and Prejudice

“Hoe vaak heb je dat boek nu al gelezen?”

De toon waarop het gezegd wordt, maakt me duidelijk dat mijn lief echt niet begrijpt waarom je een boek meer dan één keer zou lezen, toch zeker niet als het fictie is! Nu zijn er nog boeken die ik regelmatig met veel plezier herlees, maar in dit huis dat meer en meer op een bibliotheek begint te lijken, spant eentje echter duidelijk de kroon (toch wat herlezen betreft) en dat is “Trots en Vooroordeel” van Jane Austen, originele titel “Pride and Prejudice”.

Het begon allemaal toen op de televisie de BBC-serie uitgezonden werd. Zoals zovelen was ik direct in de ban van Mister Darcy, gespeeld door Colin Firth. Natuurlijk kocht ik de serie op video en ondertussen heb ik ze ook op DVD, al is dat import (dus zonder ondertitels). Dan is er natuurlijk nog de film met Keira Knightley en de Bollywood-versie “Bride and Prejudice”.

Ik heb alle boeken van Jane Austen in het Engels én in het Nederlands, behalve “Gevoel en Verstand”, de vertaling van “Sense and Sensebility”, gewoon omdat dat boek niet meer te krijgen is. Ik wacht al jaren op een herdruk, maar dat lijkt er maar niet van te komen…

Ondertussen amuseer ik mij voor de zoveelste keer met de belevenissen van mijnheer Darcy en juffrouw Elizabeth Bennet. Eigenlijk kan ik dat boek op eender welke plek openslaan en beginnen lezen, ik weet immers wat er gebeurd is en wat de toekomst de personages nog zal brengen. Toch trekt het verhaal me nog altijd aan en ga ik er ~alweer~ helemaal in op.

Zijn er nog mensen die zo’n favoriet boek hebben? Eentje dat zowat stukgelezen is, maar dat toch regelmatig de boekenkast mag verlaten, omdat het gewoon zo mooi, boeiend, grappig, ontspannend, confronterend of wat dan ook is, dat het elke keer weer de moeite van het lezen waard is…

Comfortzone…

Het is soms behoorlijk moeilijk om uit je comfortzone te komen. Als je dan toch al je moed verzameld hebt en gewoon springt, valt dat af en toe wel eens tegen. Dan is het kwestie van je niet te laten afremmen, maar er gewoon voor te gaan. Niet twijfelen of aarzelen, maar doorzetten tot het lukt!

Er is zoveel wat ik nog graag zou willen doen, willen leren, willen zien, willen bereiken. Deze webstek is er een deeltje van, want één van mijn dromen was schrijven. In de virtuele spiegelwereld is het mogelijk om je gedachten om te zetten in letters en woorden, om daarna het resultaat aan te bieden aan wie ook, die het wilt lezen.

Natuurlijk stel je je kwetsbaar op als je de platgetreden paden verlaat, af en toe krijg je dan ook het deksel op je neus. Iets wat goed bedoeld, maar minder goed overdacht was, ontploft in je gezicht en laat voor altijd schade na. Ook al gaat er heel wat tijd over heen, toch blijft het nazinderen. Een wee gevoel in je maag als je per ongeluk op het litteken stuit.

De twijfel slaat toe en eventjes heb je nood aan een stukje vaste grond onder je voeten. Je klautert op het eerste het beste steunpunt in je buurt en likt je wonden. Je overweegt je opties, opnieuw springen en gewoon proberen je hoofd boven water te houden, of een veilige weg terug zoeken en een poging doen om wat gebeurd is, zo snel mogelijk te vergeten.

Daar zit je dan op je rots, zonder al te veel keuze. Wordt het zwemmen of verzuipen? Dus spring je weer en probeert om het deze keer beter te doen. Zeggen ze niet dat ervaring de som is van je fouten?

Het is een kei waar ik al heel wat keren over gestruikelde. Misschien ben ik gewoon overgevoelig voor kritiek, zeker als die op een onaangename manier gebracht wordt. Of ligt het aan het feit dat ik soms gewoon te enthousiast (of obsessief) met iets bezig ben en – na een lelijke duw terug – pas merk dat ik onbedoeld een paar grenzen overschreed? Misschien is het wel mijn eigen perfectionisme dat niet tolereert dat ik fouten maak…

Wie niets doet, kan niets misdoen, zeker?