Stokje!

Moekemicheline en Miss Puntkomma hebben mij een stokje toegegooid en met wat vertraging, ga ik dat nu eens efkes afwerken sie!

• Wat wilde je later worden, toen je je nog in je kinderjaren bevond? – Ik wilde eerst zangeres worden, tot ik mijzelf op een bandje hoorde zingen, hoe klein ik toen ook was, ik besefte wel degelijk dat die stem geen brokken ging maken in de showbizz.  Toen wilde ik (als grote ruimtevaartfan) de eerste vrouw in de ruimte worden, maar een russin was me voor.  Daarna wilde ik ingenieur elektronica worden, zoals Yoko Tsuno, de hoofdpersoon in mijn favoriete strip.  Wiskunde was echter ook geen fort, dus die optie viel ook weg.  (Heb dan maar zo’n ingenieur aan de haak geslagen…) Dus werd acteren mijn droom, maar buiten wat amateurtoneel is dat ook niets geworden, al komt mijn acteertalent nu wel van pas bij het kalmeren van boze klanten!
• Wat ben je uiteindelijk geworden? – Normaal gezien zou ik nu nog altijd een saaie kantoorbaan hebben, zoals de eerste 15 jaar van mijn carriere, maar door omstandigheden werd ik in deze job gekatapulteerd en op professioneel gebied is dat het beste wat me ooit overkomen is!  Ik werk voor een nutsmaatschappij en ik bezoek werven, meestal van nieuwbouw-woningen, mijn taak is het om ervoor te zorgen dat klanten en graafploegen en techniekers, enz. hun ding kunnen doen, zodat de aansluiting op ons net vlotjes kan doorgaan.
• Hoe wilde je er later uitzien, toen je je nog in je kinderjaren bevond? – Ook al was de film “Roger Rabbit” toen nog niet gemaakt, ik wilde eruit zien als Jessica “I’m not bad, I’m just drawn that way” Rabbit!  🙂
• Hoe zie je er nu uit? – Euhm, Jessica Rabbit 20 jaar en heel wat kilo’s later?  😉
• Hoe zag de man van je dromen eruit? – John Travolta natuurlijk!
• En wat is het uiteindelijk geworden? – Een blonde reus met een buikje, die het merendeel van zijn blonde lokken verloren is.  Guitar Hero, zielsverwant en lekker dier, hij werkt hard, maar hij maakt ook tijd voor fun en hij is nooit te beroerd om lingerie of sexy kleding voor me te kopen!  🙂
• Hoeveel kinderen wilde je later en op welke leeftijd? – Een jongen een meisje en liefst zo rap mogelijk!
• Wat is het uiteindelijk geworden, of wat zal het wellicht worden? – 2 zonen van 13 en 15, ik wou erg graag een dochter, maar ik ga dat toch niet nog eens proberen…  😉
• Wat was als kind je lievelingseten en wat lustte je totaal niet? Ik was helemaal gek van Spaghetti van Miracoli.  Spruitjes, witloof, kaas, stoofvlees en eender welke vis vond ik vies.
• Lust je dat nu nog (niet), of heb je andere favorieten? Die spaghetti van Miracoli heb ik een tijd geleden nog eens gemaakt, maar ik verkies nu toch die spaghetti-saus die mijn ventje maakt!  Spruitjes, vis en kaas lust ik nu wel, stoofvlees en witloof nog steeds niet.  Ik ben gek op oesters, als er op een feest een oesterbar is, dan laat ik de andere buffetten voor wat ze zijn, dan eet ik alleen oesters tot ik echt niet meer kan…  Ik lust graag frietjes van de frituur en pizza en kebab en pitta en een Kingfish of een Giant kan je ook altijd kwijt aan mij.  Voor de rest doe je mij altijd een plezier met scampi’s of gamba’s, eender hoe ze klaargemaakt worden en op restaurant bestel ik bijna altijd een goeie steak, saignant of au point – al naargelang hoeveel vertrouwen ik in de kok heb –  en liefst met béarnaisesaus.  Voor de rest ben ik dol op geitenkaas, eender hoe ze die in een gerecht verwerken. 

 Naar wie ik dit ga gooien, beslis ik van ’t weekend wel, als ik een beetje bijgelezen ben!

Ik kringloop, jij kringloopt, …

Gezien ik zo direct geen tijd ga hebben, om te gaan shoppen voor mijn nagelnieuwe werkruimte, ben ik vandaag even langs de kringloopwinkel gereden. Oud bureaustoeltje gekocht voor 1,50 euro en een bureaulampje (Ikea) voor 2,50 euro!

Okay, de lift van het stoeltje is stuk, maar het staat net op de goeie hoogte (soms moet een mens chance hebben) en het ziet er best wel heel “kek” uit! Een beetje “jaren 50”, vaag karmijnrood met zwarte plastic randen, helemaal mijn goesting eigenlijk feitelijk, misschien hou ik het nog wel een tijdje…

Het bureaulampje is redelijk nieuw, uit een kinderserie of zo, maar ik vind het mooi en het was spotgoedkoop. En als ik dan ooit ergens echt helemaal mijn goesting vind, qua bureaulamp, hoef ik er geen zonde van te maken. Dan kan dit exemplaar gewoon terug naar waar hij vandaan komt, net als het stoeltje en dan is de cirkel rond!

🙂

Zaadje

Het zaadje van onrust, vindt in mij altijd een voedzame bodem. Als ik mezelf niet bewust zou corrigeren, zou ik één van die overbezorgde moeders zijn, het soort dat pubers tot waanzin drijft, weet je wel?

Ik had al een paar keer gehoord en gelezen dat oude televisie’s een hoop risico’s inhouden, maar ik ging ervan uit, dat ze dan echt heel oude spullen bedoelden. Toen een brandweerman op het nieuws vertelde, dat zo’n ding na 10 jaar de deur uit zou moeten, wegens toenemend risico op implosie, begon mijn maag te knagen. Het zaadje begon zich comfortabel te nestelen…

Onze TV beneden is nog maar een jaar of 3 oud, het kleintje in onze slaapkamer zal zijn 5de verjaardag al wel achter de rug hebben, maar daar stelt zich ook nog geen probleem.

In de kinderkamer staat echter een Philips Matchline, eentje van de eerste serie en toen ik begon terug te tellen, bleek dat ding al bijna 20 jaar in mijn bezit te zijn! Ik heb hem ook niet nieuw gekocht, ik heb hem voor een prijsje over mogen nemen van mijn grootvader, die altijd graag het nieuwste van het nieuwste in zijn living had staan…

Ik heb er de klassieke problemen mee gehad, maar nadat een vriend van mijn vader alle soldeerpunten “verving” (?), heeft ie altijd trouw zijn dienst gedaan. Dat ondanks zijn respectabele leeftijd van zo’n 25 jaar.

Mijn opa is enkele jaren geleden overleden en die TV was voor mij zo echt iets dat me aan hem deed denken. Daarom kreeg ik het niet over mijn hart om hem weg te doen, ondanks zijn gevorderde leeftijd, dus verhuisde hij naar de kinderkamer. Maar niks is voor eeuwig en nu wordt het toch stilaan tijd dat ik afscheid neem van die grote zware kast vol herinneringen…

Vandaag kon je in de Aldi een grote LCD-TV kopen voor 499 euro. Toen ik om kwart over negen de Aldi naderde, stond de parking bomvol, verschillende auto’s stonden dubbel geparkeerd, dus de moed zonk in mijn schoenen. Mijn auto algauw op straat geparkeerd en toch maar eens gaan kijken.

Bleek dat de toeloop* niet voor de TV’s was, al gingen die ook als zoete broodjes buiten, zo te zien waren er op een kwartier tijd al 4 van de 8 verkocht!

Enfin, ik ben met die -toch wel gigantische- doos thuis geraakt, dankzij een vriendelijke mijnheer die me hielp om dat ding in mijn karretje te laden en een vriendelijke mevrouw die spontaan stopte, om mij te helpen dat gedoe uit het karretje en in mijn auto te laden!

Het onrustzaadje, dat zich ondertussen al tot een hele onruststruik ontwikkeld had, kwijnt nu weg en de kids zijn dolgelukkig met hun “nieuwe” TV! Op hoop van zegen hé…

*******************************************

* Die toeloop was voor de skipakken. Tussen de mama’s die in de bakken met skispullen stonden te graaien, herkende ik een aantal gezichten van aan de schoolpoort van de lagere school, ’t zijn dit jaar skiklassen natuurlijk!

Chiro is tof!

Net toen ik mijn hoop opgegeven had, dat ons mannen ooit in mijn voetsporen zouden treden en echte Chiro-jongens zouden worden, is mijn jongste er ineens dolenthousiast over! Allemaal omdat hij verliefd is op een Chiro-meisje…

Maar nu kan ik wel naar Mechelen of Leuven rijden, om een uniform te gaan kopen natuurlijk! Vrijdag is het de dag van de jeugdbeweging of zoiets. Dan moeten ze in hun uniform naar school komen en daarom is de jongste al heel de week aan ’t zagen… Nu meent hij het wel, want onze oudste is naar de film van “The Simpsons” en de jongste is niet mee omdat hij vandaag naar de Banier wil voor dat uniform!

Pech dat ik geen dochters heb, mijn uniform moet hier namelijk nog ergens in een doos zitten, al zou dat ook niet veel helpen, want ondertussen is de kleding helemaal veranderd…

Idealisme…

Voor ik kinderen had en dus nog jong, onnozel en idealistisch was, had ik heel erg duidelijke ideeën omtrent opvoeden. Ik zou mijn kinderen overladen met liefde, aangemoedigen enkel het goede te doen en ze zouden nooit (echt NOOIT) speelgoed krijgen dat geïnspireerd was op geweld en oorlog.

 

Toch verzamelden mijn jongens, in een mum van tijd, een hele resem revolvers, zwaarden (Power Rangers én Star Wars), pijlen, bogen en -ach ja- de speelgoedversie van zowat alles wat bedoeld is om mensen te verwonden en te doden.

 

De eerste stukken kwamen in huis in de vorm van cadeautjes, want wat kopen mensen voor verjaardagen van kleine jongens? Auto’s en speelgoedwapens natuurlijk! Ik deed een poging hen te ontmoedigen als ze weer eens oorlogjes uitvochten onder vriendjes, maar je kan je zoon toch niet als enige verbieden om met zulk speelgoed te spelen?

 

Na verloop van tijd ga je inzien, dat je in je eentje de wereld niet kan veranderen en dat “oorlogje spelen” of “cowboy en indiaantje” spelen, er gewoon bij blijkt te horen voor kleine jongens. En alweer verschuift je grens, het principe werd afgezwakt tot “geen films of series waar geweld in voor komt”…

 

Waarna ik tot de ontdekking kwam, dat je je TV dan best buitengooit! In zowat elk programma zit (verdoken) geweld. Daar komt bij dat je je kinderen buiten de groep plaatst, als blijkt dat de hele klas begeesterd is, over net die film of die serie, waar je zonen niet naar mogen kijken!

 

Ik stelde opnieuw een grens, geen geweldadige computerspellen! Om er daarna achter te komen dat ze vrolijk “Tekken” speelden bij mijn ex en dat andere ouders er blijkbaar ook geen been in zagen, die dingen voor hun kinderen te kopen.

 

Toen mijn broer me vorig jaar kerstmis vroeg, of zijn petekind blij zou zijn met de PSP-versie van “Kill Zone”, heb ik na wat getwijfel toch toegegeven. Het enige wat ik echt (écht hé!) niet in huis wil, zijn “first person shooters” en dingen zoals “Grand Theft Auto”.

 

Gisteren zijn onze zonen gaan “paintballen”, zo noemen ze het toch zelf, of er een officiëel Nederlands woord voor bestaat weet ik niet. Om de hele groep ter plaatse en weer thuis te krijgen, was afgesproken dat wij onze zonen en nog een vriendje zouden afhalen na het spel.

 

Samen met die vriend, vertelden ze enthousiast over hun heldendaden, “Ik heb er … vermoord!”, klonk het aan de ene zijde, “Ik heb er … afgeschoten!”, hoorde ik aan de andere kant, nummer 3 had er dan weer … afgeknald. Vreselijk vond ik het, mijn maag draaide gewoon om!

 

Maar -eerlijk is eerlijk- ik had het mijn ouders waarschijnlijk “nooit” vergeven, als ze mij, uit principe, zoiets verboden zouden hebben…

@Zapnimf

Waarom zou ik een berg omhoog moeten lopen, als er een goed alternatief bestaat? Het stikt hier van de kabelbanen en die brengen je omhoog zonder dat je je in het zweet hoeft te werken. Je mag immers geen energie verspillen, want dat is slecht voor het klimaat! Of telt dat niet in dit geval?  Enfin, je hebt ook al de tijd om massa’s foto’s te maken!

Daarna plant je je neer op het terras van het onvermijdelijke gasthof, en je eet en drinkt iets, terwijl je van het uitzicht geniet! Dat terwijl je de echte wandelaars bezweet en steenkapot ziet toekomen, de sukkelaars…

En volgens deze foto, bestonden kabelbanen al in de tijd van de Flintstones! 😉

20 dagen -1

Gisteren was ik nog 20 dagen verwijderd van mijn 40ste verjaardag, wat me er (in een korte maar hevige paniekreactie) toe bracht, om nog efkes rap naar de apotheek te bollen, en me daar te buiten te gaan aan dag- en nachtcrème en een speciaal produktje voor rond mijn ogen…

Vaneigens ook een zonnecrème factor 60 voor gezicht, hals en decolleté, maar met dit weer, is die waarschijnlijk wel overbodig!

Natuurlijk heeft dat weer veel geld gekost, maar ik ben nu eenmaal zo geïndoctrineerd door de reclame, dat ik alleen vertrouwen heb in Vichy, Roc, Clinique en consoorten. En die dingen zijn duur, maar ook veel fijner van textuur, dan wat je in de supermarkt koopt.

De apothekeres hielp me meteen uit mijn mini-depressie. Terwijl ze me aanraadde om voor Vichy te gaan, zei ze dat die crèmes eigenlijk maar bedoeld zijn voor vrouwen vanaf 30… Ok, het was er nogal donker, maar die opmerking was voor mij weer eens een bewijs, dat je maar zo oud bent als je je voelt (en uitstraalt!), en ik voel me inderdaad eerder een prille 30’er!

Soit, vanavond laden we de auto in en een paar uur laten vertrekken we richting RUST! Twee dagen na onze thuiskomst valt het verdict en zal ik die “big four” toch onder ogen moeten zien… Ook al ben ik er voor het grootste deel over en besef ik maar al te goed dat het een gunst is, om oud te mogen worden, het blijft toch een moeilijke kaap om te nemen.

Met een fantastisch decennium achter de rug, waarin ik me eindelijk kon ontplooien en waarin ik mezelf echt wel gevonden heb, stap ik er nu in eentje van afscheid nemen. Definitief afscheid nemen van mijn jeugd, van mijn vruchtbaarheid, van het idiote idee van onsterfelijkheid, en een intrede in een periode die grote fysieke veranderingen voor me in petto heeft, veranderingen die me angstig maken.

In tegenstelling tot mannen hebben vrouwen wel degelijk een uiterste houdbaarheidsdatum…

Tijden veranderen…

Ik was een jaar of 12 en had net nieuwe schoenen gekregen. Voor het eerst had ik mijn ouders kunnen overtuigen om niet voor een traditioneel model te kiezen. Neen, je kon ze omschrijven als een soort van “nette suede sportschoenen” in een kleur tussen turquoise en pruisisch blauw, met witte strepen op de zijkant en een witte zool.

Natuurlijk deed ik ze de volgende dag aan om naar school te gaan, alleen was ik helemaal vergeten dat we met de klas naar een begrafenis moesten. Twee kleine meisjes die bij ons op school zaten, waren samen met hun moeder omgekomen in een tragisch ongeval. De school had echter beslist niet de klasgenootjes, maar de leerlingen van het 6de studiejaar naar de kerkdienst te sturen.

Daar stond ik, met mijn nagelnieuwe schoenen, tussen leerkrachten die hun afkeuring niet onder stoelen of banken staken, want zo kon ik toch niet mee! Wat zouden de mensen wel niet denken! Ik schaamde me een ongeluk voor mijn vergetelheid…

Ze haalden iemand uit het vijfde, die ongeveer mijn schoenmaat had en wilden ons van schoenen doen ruilen. Dat zag ik niet echt zitten (dat andere meisje trouwens ook niet), dus bleef er nog één optie over, ik bleef gewoon op school terwijl de rest van mijn klasgenootjes de kerkdienst bijwoonden.

Een paar jaar terug deed mijn oudste zijn plechtige communie. Hij kreeg mooie kleren en nette schoenen, want dat hoort toch zo? Groot was mijn verbazing toen ik zag dat de meeste communiekanten jeans en sportkleding droegen, met gewone sportschoenen eronder!

Toen ik mijn plechtige communie deed, droegen bijna alle meisjes een lang kleedje, we droegen bloemen in onze haren en hier en daar waren er meisjes die wel piepjonge bruiden leken! Het was een droom, een mogelijkheid om er voor één dag als een prinses uit te zien, ik vond het geweldig en denk nog altijd met weemoed aan die dag terug.

De tijden zijn echt wel veranderd…

Pride and Prejudice

“Hoe vaak heb je dat boek nu al gelezen?”

De toon waarop het gezegd wordt, maakt me duidelijk dat mijn lief echt niet begrijpt waarom je een boek meer dan één keer zou lezen, toch zeker niet als het fictie is! Nu zijn er nog boeken die ik regelmatig met veel plezier herlees, maar in dit huis dat meer en meer op een bibliotheek begint te lijken, spant eentje echter duidelijk de kroon (toch wat herlezen betreft) en dat is “Trots en Vooroordeel” van Jane Austen, originele titel “Pride and Prejudice”.

Het begon allemaal toen op de televisie de BBC-serie uitgezonden werd. Zoals zovelen was ik direct in de ban van Mister Darcy, gespeeld door Colin Firth. Natuurlijk kocht ik de serie op video en ondertussen heb ik ze ook op DVD, al is dat import (dus zonder ondertitels). Dan is er natuurlijk nog de film met Keira Knightley en de Bollywood-versie “Bride and Prejudice”.

Ik heb alle boeken van Jane Austen in het Engels én in het Nederlands, behalve “Gevoel en Verstand”, de vertaling van “Sense and Sensebility”, gewoon omdat dat boek niet meer te krijgen is. Ik wacht al jaren op een herdruk, maar dat lijkt er maar niet van te komen…

Ondertussen amuseer ik mij voor de zoveelste keer met de belevenissen van mijnheer Darcy en juffrouw Elizabeth Bennet. Eigenlijk kan ik dat boek op eender welke plek openslaan en beginnen lezen, ik weet immers wat er gebeurd is en wat de toekomst de personages nog zal brengen. Toch trekt het verhaal me nog altijd aan en ga ik er ~alweer~ helemaal in op.

Zijn er nog mensen die zo’n favoriet boek hebben? Eentje dat zowat stukgelezen is, maar dat toch regelmatig de boekenkast mag verlaten, omdat het gewoon zo mooi, boeiend, grappig, ontspannend, confronterend of wat dan ook is, dat het elke keer weer de moeite van het lezen waard is…

3 juni 1998

Onze eerste afspraak is vandaag 9 jaar geleden. ’t Zou het begin zijn van een turbulent jaar en een zomer zoals je die niet vaak meemaakt in je leven. Niemand had ooit gedacht dat we het zouden halen, ze gaven onze relatie maximum een jaar. Maar bijna een decennium later zijn we nog altijd samen.

We hebben ups gekend en ook downs, maar we zijn er samen doorgekomen. Ook al zit het er (vrij regelmatig) bovenarms op, na de ruzie volgt weer verliefdheid en vlinders en zijn alle frustraties uit de lucht geregend. Ik denk dat zo’n ruzies heilzaam zijn voor onze relatie, we gooien er alles uit waar we mee zitten, in plaats van het op te kroppen.

Zoals gewoonlijk kreeg ik mijn kado gisteren in de lingeriewinkel. Die verkoopsters kennen onze smaak en leggen altijd dingen opzij waarvan ze denken dat we dat mooi gaan vinden. Nooit met aankoopverplichting, als iets niet goed past zeggen ze dat ook direct zelf. Omdat ik van de week een telefoontje kreeg met de melding dat er weer iets binnen gekomen was, zijn we gisteren natuurlijk even langs gegaan.

’t Werden twee setjes van Marlies Dekker en twee bijpassende topjes. Natuurlijk heb ik bij thuiskomst direct een paar van mijn kadootjes aangetrokken. Mijn lief heeft heerlijk gekookt, eendeborst met in calvados gemarineerde appeltjes. Een flesje bubbels ervoor en een gepaste wijn erbij waren de finishing touch. Het was super aangenaam buiten dus konden we eten op het terras. Na de maaltijd een hele hoop tuinkaarsen aangestoken en ons geamuseerd met herinneringen ophalen en vooral veel lachen!