Mickey Monster

Met de verschillende voorbereidende werken die de laatste dagen uitgevoerd zijn en de plaatsing van de nieuwe/oude veranda, heb ik wel mijn werk. Maar die veranda is echt zalig en met de nieuwe tuinmeubelen die van ’t weekend toegevoegd zijn, is het plaatje helemaal perfect! Nooit gedacht dat die extra ruimte zo’n verschil zou maken.

Voor de rest zorgt ons Mickey-Monster nog altijd voor veel hilariteit. Zo ligt hij enthousiast in zijn kattenbak te rollen als die net ververst is…

… en doet hij een verdienstelijke poging om op Tokio Bill te lijken, als hij door de regen verrast wordt! 😉

Van regen gesproken, “durch den Monsoon” is een prachtig liedje, maar vanmorgen mocht die “Monsoon” toch een beetje minder. Al was het wel toepasselijk om dat liedje mee te zingen in de auto in de stromende regen. Dat is ook de enige plek waar ik naar mijn CD’s kan luisteren en net zo hard kan meezingen als ik wil, zonder de bedenkelijke blikken van mijn huisgenoten. Mijn stem is niet echt geschikt om te zingen en als ik het toch doe, is dat zo vals als een kat. Ik zing dus niet onder de douche, maar in mijn auto!

My Space

Ozzy heeft zijn plekje in de nieuwe (oude) veranda al veroverd, wie in “His Space” komt, wordt getrakteerd op tanden en klauwen! Wat vinden jullie trouwens van zijn medallion? Mickey was het zijne, een zilverkleurig hartje op een felrode achtergrond, spijtig genoeg al kwijt na amper 3 dagen…

Lief hé?

De vogel is gaan vliegen…

Kleine Kakkewietjes worden groot…

… en trekken de wijde wereld in…

… maar er zijn kapers op de kust!

Domme Mickey, vogels kunnen vliegen, katten niet!

Ozzy klimt niet in bomen, hij denkt eerder strategisch…

… misschien komt de vogel wel terug, of niet?

😉

bloemenpracht II

Meet Kakkewiet!

Ik denk dat onze Kakkewiet een mereljongske is, eentje dat wat overmoedig is geweest en het nest wat te vroeg verlaten heeft. De kinderen vonden hem (of haar) op het gazon en namen hem direct in bescherming. Voor de kattenhaters onder jullie, hij mankeert helemaal niks, dus Ozzy en Mickey hebben hem zeker niet te grazen genomen! (Ze hebben er zelfs niet eens veel intresse voor eigenlijk.)

De pieren die de zonen gevangen hadden, gingen er heel goed in en die kweek bleef maar open gaan… ’t Was wel efkes moeilijk om het voeren onder de knie te krijgen, je moet dat bijna in zijn keelgat duwen, zodat hij enkel maar moet slikken.

Na wat surfen werd het duidelijk dat Kakkewietje minstens tot maandag op ons aangewezen zal zijn, geen enkel vogelcentrum was bereikbaar, of het moest zijn voor echte noodgevallen.

Gezien het pierenvangen nogal veel tijd in beslag nam en dat beestje ongeveer constant wil eten, ben ik met mijn oudste zoon op zoek gegaan naar meelwormen. In de derde winkel was het prijs, een zakje vieze wriemelbeestje rijker, togen we weer naar huis.

Ze vallen wreed goed in de smaak moet ik zeggen, hij heeft volgens mij al 2 keer zijn lichaamsgewicht in die beesten binnengespeeld. Zijn naam kreeg hij omdat hij zo ongeveer even snel kan kakken, als dat hij kan eten…

Zij die de komende nachten gaan moeten opstaan om een klein vogelke eten te geven, groeten u!

😉

Eén hommel maakt de lente niet…

De eerste hommel van het jaar, maakte vandaag zijn/haar (?) opwachting. Dat beestje heeft niet echt een goei moment uitgekozen, want warm is het allerminst.

Op de foto lijkt het, alsof het een paar poten mist, maar toen ik het heel voorzichtig (met behulp van 2 stukjes karton) in de lavendel gezet heb, waren alle poten duidelijk aanwezig. Hopelijk geven die struikjes een beetje beschutting, want zo midden op de oprit, dat is toch niet echt een veilige plek voor zo’n kwetsbaar beestje.

befunky!

Dankzij Christophe heb ik al wat kunnen spelen met dit leuke programma! Als iemand interesse heeft, zoek ik wel even uit hoe ik je een uitnodiging kan bezorgen, want momenteel is dat de enige manier om toegang te krijgen…

Scheiden doet lijden…

Na het inpakken bleef ons nog tijd genoeg, om een duik in het meer te nemen. Daarna zijn we, ten afscheid, lekker gaan eten in Gmunden, waar we op een terras naast de Traunsee, genoten van wat op tafel kwam en het kleurenspel van de zonsondergang.

Morgen de laatste spulletjes inpakken, de afwas doen, controleren of we niks vergeten zijn en dan betalen (minder leuk!). Daarna trekken we misschien nog een paar uur naar het Freibad, om later in de namiddag de weg naar huis aan te vatten…

*********************************************

Deze zwemgelegenheid werd aangelegd rond 1910 en de stijl (Jugendstil) is grotendeels behouden gebleven bij de renovaties. Als je de gebouwen met de kleedhokjes betreedt, lijkt het of je zo’n 100 jaar terugreist in de tijd, je verwacht elk ogenblik een dame in lange jurk met parasol te zien. Alles is gewoon perfect onderhouden.

Het openluchtzwembad is natuurlijk nagelnieuw en helemaal in inox, prachtig om te zien. Maar waarom zwemmen in cloorwater, als je ook een duik in een onwaarschijnlijk zuiver meer kan nemen?

See=Meer/Meer=Zee

Bizar maar waar, in het Duits is een meer “ein See” en de zee “das Meer”. Het Salzkammergut is gekend om de schoonheid van zijn meren, en met de warmte van de laatste dagen, waren boottochten ideaal om van de zon te genieten, zonder weg te smelten.

De Attersee heeft een kleur die je gewoon niet voor waar aan kan nemen, een prachtig diep appelblauw zeegroen, onwaarschijnlijk mooi! En in ’t echt is de kleur nog feller als op de foto…

De Wolfgangsee is eerder smaragdgroen, met een tikkeltje blauw, een meer waar je gewoon verliefd op wordt! De boot op deze foto is een stukje geschiedenis, dat bij goed weer, mee de “Linienfahrt” verzorgt. Het eerste stuk van de rondvaart, hadden we het geluk mee te kunnen op dit prachtige schip. Toen we van Sankt-Gilgen terug naar Sankt-Wolfgang voeren, passeerde hij ons en kon ik er nog net een foto van maken. De Wolfgangsee is ook te zien aan het begin van “The Sound of Music”, vanuit de lucht met het stadje Strobl op de voorgrond.

De Traunsee is dan weer heel donkerblauw, bijna zwart zelfs, toch is het water er van drinkwaterkwaliteit, zoals de andere meren in het Salzkammergut. Dit meer is erg diep en er groeien lange wieren in, volgens mijn bescheiden mening zorgen die voor de donkere kleur. Wat helderheid betreft, steekt dit meer met kop en nek boven de anderen uit, je kan gemakkelijk tot 3 meter diep in het water kijken.

Vandaag brachten we de dag door in het “Freibad” van Gmunden, het was er alweer heerlijk en deze keer was de zon een beetje minder wreed voor mijn vel… Kon ik me de hele dag verdiepen in mijn boek “Die Tochter der Hexe”, een vervolg op “Die Hexe von Freiburg” (van Astrid Fritz), een boek dat me zo opslokt, dat ik mijn blog een beetje verwaarloos en niet vaak genoeg mijn ronde langs jullie webstek maak… Normaal lees ik vrij snel, maar in het Duits gaat het een pak trager natuurlijk en ik kon het hier vaneigens niet in een Nederlandse vertaling kopen…

Enfin, deze reis loopt spijtig genoeg naar zijn einde, morgen inpakken en overmorgen weer op weg naar huis. *zucht* Eén voordeel aan zonder tienerzonen op reis gaan is, dat het gemis de pijn van het afscheid van je vakantie-oord verzoet, want stoere binken als ze zijn, missen ze mij niet zo, maar ik mis hen wel natuurlijk…