Eigenlijk

Eigenlijk moest ik nu aan het inpakken zijn, maar ik geraak maar niet gestart… Ons mannen hun kleren zijn al ingepakt, die van mijn ventje ook, maar ik kijk vooral op tegen het inpakken van mijn eigen kleding en de rest van de rommel (toiletgerief, medicatie, schoenen, handdoeken, enz), ik stel het dus de hele tijd uit, tot wanhoop van mijn wederhelft, die liefst vorige week de auto al had ingeladen…

Gelukkig heeft hij nog niet al te veel last van pre-vakantie-stress!! 🙂

Mickey Monster

Met de verschillende voorbereidende werken die de laatste dagen uitgevoerd zijn en de plaatsing van de nieuwe/oude veranda, heb ik wel mijn werk. Maar die veranda is echt zalig en met de nieuwe tuinmeubelen die van ’t weekend toegevoegd zijn, is het plaatje helemaal perfect! Nooit gedacht dat die extra ruimte zo’n verschil zou maken.

Voor de rest zorgt ons Mickey-Monster nog altijd voor veel hilariteit. Zo ligt hij enthousiast in zijn kattenbak te rollen als die net ververst is…

… en doet hij een verdienstelijke poging om op Tokio Bill te lijken, als hij door de regen verrast wordt! 😉

Van regen gesproken, “durch den Monsoon” is een prachtig liedje, maar vanmorgen mocht die “Monsoon” toch een beetje minder. Al was het wel toepasselijk om dat liedje mee te zingen in de auto in de stromende regen. Dat is ook de enige plek waar ik naar mijn CD’s kan luisteren en net zo hard kan meezingen als ik wil, zonder de bedenkelijke blikken van mijn huisgenoten. Mijn stem is niet echt geschikt om te zingen en als ik het toch doe, is dat zo vals als een kat. Ik zing dus niet onder de douche, maar in mijn auto!

Faits divers (II)

• Al dat werk in de tuin begint op te brengen.  Die 376 bloembollen gaan misschien niet allemaal uitkomen, maar de overgrote meerderheid toont toch enigzins enthousiasme.  Alleen is er alweer een hoop onkruid uit te trekken, vooral die paardestaarten zijn een pest!!
• Kakkewiet blijft maar groeien, ik begin ervan overtuigd te geraken, dat het een zij is, want merelmannekes zijn zwart, niet?  Haar vleugels zijn helemaal gevormd, volgens mij moet ze kunnen vliegen, maar wil ze niet, ze doet geen enkele moeite.  Als ze al vrijwillig van mijn hand loskomt, is het om in haar kooi te huppen…
• Kakkewiet houdt van badjes, ze neemt er 4 (of meer) per dag en spettert daarbij heel haar kooi, en ca een vierkante meter vloer er rond, helemaal onder.  Madame verlangt dan ook meermaals per dag proper sanitair!  Ik wist niet dat vogels er zo’n bende van konden maken…
• Beide zonen zitten morgen in het buitenland, de ene gaat een dagje naar Parijs, de andere trekt naar Movie Park Germany, die schoolreizen tegenwoordig, dat is toch wat anders dan in mijnen tijd!  Alleen kan bibie er morgen om half 6 uit, om de zonen op tijd op de bus te zetten natuurlijk.  ’s Avonds is het in 2 shiften, de jongste gaat rond half 10 thuis zijn, de oudste pas tegen middernacht, dat wordt een lange dag!
• Vandaag een grote hangmand gekocht met Surfinia’s in alle kleuren, met in het midden een mooie hanggeranium in een prachtige fluwelige tint bordeaux.  Daar kon ik dus niet aan weerstaan, want tot hier toe kon ik maar niet beslissen welke kleur ik zou nemen en nu heb ik ze allemaal in één keer.
• Voor onze Mickey is het leven één groot feest, alles is nieuw en spannend, hij kan uren jagen achter insecten op het terras of op het gras, ligt met veel plezier te rollen in het losse zand van de border, alleen die stortbui van daarstraks, dat vond hij maar niks, al zag hij er reuze schattig uit!
• Ik ben weer helemaal in mijn Jane Austen-collectie gedoken, na “The Darcy’s give a ball”, met al die verwijzingen naar de andere romans, moet ik die allemaal opnieuw lezen natuurlijk!  “Pride and Prejudice” en “Emma” heb ik al uit, “Mansfield Park” bijna.

stillekes

Sorry dat het hier zo stillekes is, ik heb nog een stok of 4 om te beantwoorden en weer in cyberspace te smijten, als ik tenminste telkens nog iemand vind, die die stok nog niet op zijn donder gekregen heeft.

Er zijn massa’s dingen gebeurd om over te schrijven, maar ik kom er maar niet toe. ’t Is zo druk de laatste tijd, aannemers, offertes, vergelijken en moeilijke beslissingen nemen, de verbouwing komt nu echt wel dicht bij, na de zomer zou zowat alles er hier anders moeten uitzien.

De kinderen krijgen allebei een eigen kamer op zolder, dus moet er een trap komen in de hal boven en een douchekamer in een deel van één van de kleine slaapkamers, degene die ik nu als bureel gebruik.

Als dat allemaal klaar is gaat hier beneden zowat overal de vloer eruit en sneuvelen een paar muren. De badkamer wordt volledig vernieuwd, de keuken wordt een stuk groter en wordt deels verbonden met de living. Het overdekt terras wordt ook bij de living gevoegd en achter het huis komt een grote veranda (8 op 3).

Die veranda dat was een ongelooflijk geluk en een ongelooflijk toeval. Mijn ventje praatte met een collega over de verbouwplannen, bleek dat de ouders van die man hun veranda weg wilden doen, als we de kosten voor het afbreken en het vervoer (en het hier terug opbouwen natuurlijk) op ons namen, mochten we hem hebben! Toen we gingen kijken, bleek dat dat ding perfect zou passen achter ons huis, en met wat chance staat die veranda binnen 14 dagen op ons terras!

Daarom moet het terras nu gekuist worden natuurlijk, en raad eens wie dat mag doen… Dat was niet moeilijk hé, ikke natuurlijk, vandaag bijna de helft gedaan, met een hogedrukreiniger en dat speciaal ding dat je deze week in de Aldi kon kopen. Ik moet zeggen dat dat ongelooflijk goed werkt, mijn terras ziet er (voor een deel toch) uit alsof het gisteren gelegd is! Alleen is het weer een hoop werk natuurlijk…

Verder is er ons Kakkewietje, die eist ook nog altijd veel aandacht op, hij eet nu min of meer alleen, kan al een beetje vliegen en neemt graag een badje in zijn waterschaaltje. Hij spat dan heel zijn kooi onder en zo ongeveer een goeie vierkante meter rond die kooi natuurlijk.

Hij pikt ook zelf wormen uit zijn bakje, maar laat daar ongeveer de helft van lopen, waardoor ik bij het verschonen van dat kot, overal wormen vind! Gelukkig geraken er bijna geen uit het bakje op de bodem van zijn kooi…

Zeg dan toch nee, Guido!

“Nee” zeggen, ik ben er nooit goed in geweest, maar stilaan begin ik het toch echt wel te leren. Ik doe het nog altijd niet graag, maar je moet ergens grenzen trekken toch? De keren dat ik in gedachten Frank Focketyn “Zeg dan toch nee, Guido!” hoorde zeggen, zijn niet te tellen, maar er is beterschap in zicht.

Op ’t werk had ik de neiging om fouten van anderen algauw zelf recht te zetten, maar op die manier blijf je natuurlijk tegen diezelfde problemen aanlopen. Als je echter consequent meldt wat er fout gegaan is en het ook door diezelfde persoon in orde laat maken, geef je hem/haar tenminste de kans om bij te leren.

In het begin heb je daar onzettend veel werk mee, maar na verloop van tijd mindert dat gelukkig wel. Elke keer als ik een verkeerde boeking tegen kom, neem ik foto’s en duid ik aan wat er fout gelopen is, hoe dat rechtgezet moet worden en hoe die fouten voorkomen kunnen worden.

Het is niet leuk om altijd de zaag uit te hangen, degene te zijn die alweer commentaar heeft, maar anders geraken we niet vooruit hé?

Verder neem ik ook niet meer zomaar alles aan, ik denk eerst “Moet ik dat wel doen, is dat wel voor onze afdeling?”, al valt dat niet altijd in goede aarde. Ieder zijn job en ’t is niet dat ik niks te doen heb, want op dit moment heb ik het echt druk genoeg met het werk, dat inderdaad via onze afdeling moet gebeuren.

De voordelen van dat alles, vraag je? Het spaart me ontzettend veel frustratie! Ik heb niet meer het gevoel altijd voor alles verantwoordelijk te zijn en ik weet ondertussen dat ik er gerust in kan zijn, dat de problemen opgelost worden en dat de collega’s van de andere diensten bewust bezig zijn om hun werkwijze bij te sturen.

Ik ben niet de eerste die zo is gaan werken hoor, ik heb gewoon de raad opgevolgd van een paar collega’s die hetzelfde werk doen als ik. Samen beginnen we nu echt vooruitgang te zien, al durven sommige “project-managers” wel eens roet in het eten te gooien!

😉

Voorbij gevlogen

Vakanties zijn toch altijd echt wel wreed rap voorbij hé? Al het werk dat tijdens mijn verlof is blijven liggen, is ondertussen min of meer bijgewerkt, al heeft dat heel wat overuren gekost. Na werkdagen van 9 uren of meer, had ik niet veel goesting om deze laptop nog open te vouwen natuurlijk.

Vandaag moest ik normaal gezien niet werken, maar gezien er een meeting was, ben ik toch efkes naar ’t werk gereden. Die uren kan ik later compenseren en mijn kinderen zijn deze week bij mijn ex. Achteraf gezien had ik het voor geen goud willen missen, want een paar projectmanagers hebben, vanuit hun ivoren toren, een nieuwe procedure opgesteld, die wij binnenkort gaan moeten volgen en daar kregen we info over.

Was ik efkes blij dat ik erbij was, want ik heb in lange tijd niet meer zo gelachen als vandaag! Die projectmanagers hebben hoogst waarschijnlijk nog nooit met een klant gesproken (tenzij die klant een verwant of een vriend zou zijn natuurlijk) en zijn nog nooit “in the field” geweest, maar blijkbaar vonden ze dat ook absoluut niet nodig. Waarom zou je nu ook raad vragen aan de mensen die dagdagelijks met die materie bezig zijn? Wat weten die nu van processen en procedures?

Soit, we zullen wel zien wat er van dat onding overblijft, als we het eenmaal moeten toepassen…

Mijn vakantie was heerlijk, maar veel te rap voorbij. Het weer werkte niet echt mee, dat bleef maar regenen zeg! Enfin, van de nood een deugd gemaakt en samen met de kinderen TV gekeken en hééééél vééééél gelezen. Het eerste weekend hebben we een middag in Aken doorgebracht (daar was het trouwens prachtig weer!) en ik heb alweer een stapeltje boeken mee naar huis genomen. Onder andere eindelijk de Nederlandse vertaling van “De duivel draagt Prada” en “Gossip & Gucci” van Lauren Weisberger (daar moet je dan voor naar Duitsland rijden!) en een vervolg op mijn favoriet der favorieten, “Pride and Prejudice“!

“The Darcy’s give a ball” moest er natuurlijk eerst aan geloven. Wat dit vervolg nog leuker maakt, is dat ook personages uit andere romans, in dit verhaal opduiken, al is het dan doorgaans als figurant. Zover ik weet is er nog geen Nederlandse vertaling, maar zelfs in het Engels blijft dit heerlijk leesvoer!

We zijn er bijna!

Nog één dagje werken en ik heb een heeeele week verlof! Gezien het de laatste dagen best druk was, kijk ik er echt wel naar uit. Omdat ik alles altijd graag netjes achterlaat (toch wat mijn werk betreft), is het nog even heel hard doorwerken, zodat mijn collega’s volgende week niet te vaak voor mij moeten invallen, die mensen hebben het allemaal zo al druk genoeg…

We gaan niet op reis, gezien mijn ventje geen verlof neemt. Maar hier in Vlaanderen is ook meer dan genoeg te doen hé? Ik wil zeker naar de “Star Wars” tentoonstelling, eens langs de Ikea en bij goed weer staat het provinciaal domein in Kessel-Lo ook mijn lijstje, wreed lang geleden dat we daar nog geweest zijn. Ik moet ook nog een dagje familiebezoek inplannen, dat is absoluut nodig, gezien er heel wat achternichtjes en neefjes geboren zijn, die ik nog niet gezien heb.

Oudste zoon wil graag naar de zoo of naar Plankendaal. Ooit hadden we daar een jaar of 7 na elkaar een abonnement, dat was handig toen de kinderen nog klein waren en onze tuin eerder op een oerwoud leek. Maar nadat ze daar erg onvriendelijk, star en onflexibel reageerden, toen ik mijn abonnement wilde verlengen en bleek dat ik geen parkeerkaart zou krijgen, omdat ik welgeteld 1 (één!) dag te laat was, heb ik dat niet meer verlengd.

Om een gratis parkeerkaart te krijgen, moest je een maand of wat eerder betalen dan de vervaldag van je abonnement, dus ik was niet eens een slechte betaler! Dat abonnement is gewoon erg duur, daarbij dan nog eens voor elk bezoek de parking moeten betalen, dat vond ik er over. Sindsdien heb ik daar (ik ben principiëel in die dingen) geen stap binnen gezet en ik ben eigenlijk niet echt van plan om daar iets aan te veranderen.

Bwa, we zullen wel zien, als het zulk wisselvallig weer blijft, zit een bezoek aan een dierenpark er zowiezo niet in…

Eén hommel maakt de lente niet…

De eerste hommel van het jaar, maakte vandaag zijn/haar (?) opwachting. Dat beestje heeft niet echt een goei moment uitgekozen, want warm is het allerminst.

Op de foto lijkt het, alsof het een paar poten mist, maar toen ik het heel voorzichtig (met behulp van 2 stukjes karton) in de lavendel gezet heb, waren alle poten duidelijk aanwezig. Hopelijk geven die struikjes een beetje beschutting, want zo midden op de oprit, dat is toch niet echt een veilige plek voor zo’n kwetsbaar beestje.

snel, sneller, snelst…

Dit vond ik wel een leuk clipje…  ’t Is leuk als je weet dat je de snelste bent!

🙂

Hasta la Vista baby!

Al de hele week voel ik me een beetje grieperig en het wordt er bepaald niet beter op.  Wreed spijtig, want ik keek eigenlijk echt wel uit naar de blogdrink vanavond!  Soit, ik hoop dat dit leuke initiatief niet eenmalig zal zijn, dan kan ik volgende keer mijn schaai inhalen…

Vanavond dan maar wat wennen aan Vista, want dat verschilt zo ingrijpend van mijn oude Windows, dat ik er wel wat moeite mee heb!  Dat mijn hoofd momenteel bepaald niet helder is, helpt me natuurlijk ook niet echt vooruit.  Het is zoeken en proberen en vooral veel vloeken!  Zo krijg ik mijn foto’s niet kleiner, ik kan er alleen een stuk uitsnijden. 

Waarschijnlijk is dat allemaal poepsimpel en zoek ik het weer veel te ver.  De foto van het Mickey-Monster in de sidebar kan ik dus nog niet vervangen, maar op deze foto kunnen jullie in elk geval al zien hoe hard dat beestje groeit!!