Ploesie-Ozzy en Look-a-like Cindy zijn onderweg!!!

Toen ik de eerste keer één van Luna’s Ploesiepoesie’s zag, wist ik direct dat ik er zo eentje “moest” hebben. Ik begreep ook al heel snel uit – de typisch mannelijke desintresse voor alles wat met pluche te maken heeft, maar geen lingerie is – van mijn vent, dat ik die Ploesie best zelf kon bestellen. Vandaag kreeg ik het goede nieuws dat Ploesie-Ozzy klaar is voor adoptie en er zaten meteen een paar foto’s bij! Samen met Ploesie Deluxe #52 Cindy vertrekt hij kortelings naar België, waar het duo met veel liefde en zorg omringd zal worden. Hopelijk vindt de echte Ozzy hen nu ook nog leuk, maar hij zal er in elk geval niet op mogen slapen!

Ik ben dus duidelijk iemand die gek is op katten, ze zijn mysterieus en eigenzinnig, doen 99 % van de tijd lekker hun goesting en beschouwen het feitelijk als een gunst dat ze bij jou willen wonen. Ik las ooit ergens “Een hond heeft een baas, een kat heeft personeel” en zo gedragen ze zich dan ook.

Jij geeft hen eten, een lekker warm plekje om te slapen, je houdt ze vrij van teken en vlooien en je trakteert ze af en toe op iets – wat het ook maar mag wezen – waar ze gek op zijn. In geval van Ozzy is dat een kommetje melk (of een heel klein beetje room), een stukje gerookte zalm, een lepeltje roomijs of vanille-pudding of “de crème de la crème” wat Ozzy betreft, een stukje rauwe kip of kalkoen… Als tegenprestatie geeft hij zo nu en dan een “acte de présence” en mag je hem heel zachtjes aaien. Dan produceert hij dat goddelijke gespin waar mijn hart week van wordt, tot het hem teveel wordt en je met klauwen en/of tanden terecht gewezen wordt!

Net gemist…

Vandaag dacht ik, laat ik mijn camera eens meenemen, misschien zie ik iets wat het vastleggen waard is. Mijn verstandige ik zei meteen “Nee, stel dat hij gestolen wordt!” en ik heb hem thuis gelaten. Op mijn laatste adres van vandaag zag ik een struik, waar aan het einde van elke tak, een schitterende druppel hing, oneindig mooi, zelfs in dat grijzige licht. Maar geen avance, camera lag thuis en ik kon niet eens een poging doen om een geweldige foto te maken…

Overal om je heen kan je prachtige dingen ontdekken, je moet ze alleen zien! (En zo verstandig zijn om je camera mee te nemen.)

Light Amplification by the Stimulated Emission of Radiation

Dat katten echte speelvogels zijn, is algemeen geweten. Dat ze helemaal gek worden van laserpointers is uitgebreid gedocumenteerd op het internet. Ik had me al een hele tijd voorgenomen zo’n ding te kopen en toen we vrijdag gingen shoppen in Aken, zag ik er eentje in de Mediamarkt.

 

Het effect was geweldig, Ozzy vindt het fantastisch en als we het laserlichtje even aan de kant leggen, blijft hij er nog een paar minuten achter zoeken. Hij springt overal tegen op en is even weer dat jonge speelse beestje van vroeger in plaats van het vadsig mormel van nu.

 

Natuurlijk kijken we erg goed uit dat het laserlicht nooit in zijn ogen kan schijnen. We richten het lichtpuntje meestal op een deur, dan kan het Oz-dier zich geen pijn doen als hij er tegenop springt. Die deuren moeten toch nog ooit een keer vervangen worden, dus een paar krassen van kattenklauwen kunnen niet zo veel kwaad…

 

Beschikken we eindelijk over een geheim wapen om hem ’s avonds uit de living te krijgen als we gaan slapen. Meestal heeft mijnheer Snorremans dan niet echt veel goesting om uit zijn luie zetel te komen en trakteert hij ons op tanden en klauwen als we hem proberen op te pakken. Soms slaapt hij op een stoel onder de tafel en hem daar wegkrijgen was altijd een hele uitdaging. Of hij speelde verstoppertje, wat ook behoorlijk irritant kon wezen…

 

Nu gaat zijn kopje al omhoog als hij het gerinkel van de sleutelhanger van de pointer hoort, zijn oren gespitst en zijn krachtige kattenlijf op scherp om achter dat kleine rode puntje te crossen. Zo leiden we hem dan netjes tot in de keuken, zonder het risico op pijnlijke schrammen!

 

Allemaal beestjes…

Ik heb het niet zo op insecten, alles wat meer dan vier poten heeft en er niet uitziet als een lieveheersbeestje of een mooie vlinder, is voor mij ongedierte. Alles wat meer dan zes poten heeft, of geel/zwart gestreept is, kan op een hysterische reactie rekenen, als het te dicht bij mijn persoon komt. Oneindig veel mensen hebben mij al proberen te overhalen om spinnen te beschouwen als nuttige beesten, allemaal goed en wel, als ze maar uit mijn buurt blijven!

Voor meikevers maak ik een uitzondering, die zijn behoorlijk indrukwekkend en op hun eigen rare manier beeldschoon, vorige zomer hebben we er nog eentje kunnen redden uit de klauwen van onze poes. We hebben hem (of haar?) uitgebreid bewonderd en in de beukenhaag van de buren gezet.

Mijn kinderen zijn niet bang van spinnen of andere geleedpotigen, ze pakken ze op en zetten ze buiten. Alleen van mieren moeten ze niks hebben, zeker niet als het om de rode variant gaat. Kruisspinnen laten ze vrolijk over hun handen lopen en ze lachen mij uit omdat ik al begin te hyperventileren, als ik er nog maar aan denk. De jongste heeft zich in Plankendaal ooit zelfs laten verleiden tot het eten van gefrituurde krekels en riep tegen ieder die het horen wilde, dat die beesten naar chips smaakten. Die herinnering maakt me nog altijd min of meer misselijk…

Ik ben dan weer niet bang van muizen, ik heb zelfs een tijdje tamme siermuizen gehouden, al waren ze wel mooi, maar niet echt tam! Als de poes een muis ving, probeerde ik die vroeger ook altijd af te pakken. Snorremans leert echter snel en blijft netjes uit mijn buurt als hij er weer eentje verschalkt heeft. Hij brengt ze nu pas als ze dood zijn en legt ze dan als trofee op de mat in de keuken. Of hij eet ze helemaal of half op.

Een collega zei me ooit dat vrouwen nooit bang zijn van én muizen, én spinnen. Het is het één, of het ander en nooit allebei. Zij stond op een stoel als ze nog maar dacht dat ze een muis gezien had, maar spinnen pakte ze gewoon op om buiten te zetten.

Tot hiertoe gaat die stelling volgens mij op, want ik ken niemand die bang is van muizen én spinnen…

Even weg!

Vanaf morgen zijn we er voor een poosje tussen uit, lekker naar onze caravan in de Ardennen. Spijtig genoeg beschikt onze camping niet over een hotspot, dus ik word even helemaal blogloos. Dat zal afkicken worden, voor mij dan hé, want dit is echt wel iets waar ik helemaal aan verknocht ben, iets wat ik ontzettend leuk vind en een plekje waar ik mijn ei kwijt kan… En natuurlijk zal ik, als ik terug ben, ontzettend veel bij te lezen hebben in alle blogs die ik volg.

Doorgaans ben ik iemand van alles of niks, of ik ben er helemaal voor, of ik vind het afschuwelijk, een middenweg is er over het algemeen niet. Geen grijs, alleen wit of zwart, ja of nee, goed of slecht. Komt wel eens meer voor bij mensen met ADHD naar het schijnt.

Ik heb ook geen greintje geduld, wachten is echt niet mijn ding, ik word er ambetant van en dan maak ik de mensen rond mij meestal nog ambetanter. Ik ga ook wel eens wat kort door de bocht, niet iedereen houdt van heldere communicatie. Eerlijkheid is zogenaamd een deugd, maar ik merk vaak dat het niet op prijs gesteld wordt. Dus verkoop je leugentjes om bestwil en dan moet je ook nog proberen te onthouden wat je aan wie verkocht hebt…

Ik probeer gewoon het leven zo simpel mogelijk te houden, want voor de rest is het al ingewikkeld genoeg. Als iedereen gewoon zou zeggen wat hij of zij eigenlijk wilt, zou dat dan niet een heleboel problemen oplossen? Al dat dansen rond het licht, zonder ooit ter zake te komen, dat is gewoon erg vermoeiend.

Het leven is goed…

Het leven is goed als je verlof hebt en helemaal alleen thuis bent. Ik ben niet echt een mens om lang solo te zijn, al ben ik ook geen groepsdier, maar ik kan echt wel ne keer genieten van het huis voor mij alleen. Enkel Ozzy, de arrogante kater, houdt me gezelschap, hij ligt drie kwart van de tijd op een aandoenlijke manier te slapen.

Maar Ozzy de kater gaat niet zeuren als ik te lang met mijn laptop bezig ben, hij wil ook niet naar een aflevering van Lost of Prison Break kijken met de gordijnen dicht. Hij is blij met een half blik katteneten en zo nu een dan een aai. Als beloning krijg ik dan luid gespin te horen en dat maakt mij dan weer gelukkig.

Straks is het hier weer vollen bak, maar nu geniet ik nog even van de rust op mijn onbewoond eiland, dat is tenminste echt vakantie, geen gezever, doen wat je wilt, wanneer je wilt en zonder dat je met iemand rekening moet houden…

Laptoptijd versus gewone tijd…

Mijn laptop doet iets vreemd met de tijd. Als ik hem aanzet gaat de tijd namelijk in overdrive, voor ik het weet is het een paar uren later. Sinds we wi-fi hebben kan ik mijn lappie overal gebruiken, meestal ligt hij op de salontafel en verhuist hij een paar keer per dag naar mijn schoot. Ze hebben dat ding niet voor niks een schootcomputer genoemd! Alleen ambetant dat hij zo warm wordt…

Als ik moet werken zet ik hem heel bewust niet aan, ik gebruik de laptop van mijn werk ook uitsluitend om te werken, op dat ding wordt vrijwel nooit gesurft. Ik ben zo iemand die werk en privé strikt gescheiden houdt. Zo heb ik ook twee GSM’s, eentje van ’t werk die ik kan afzetten als ik gedaan heb en eentje van mij persoonlijk, zo kunnen klanten me niet storen op zaterdagavond om tien uur…

Mijn goeie oude lappie doet af en toe een beetje vreemd, dan hou ik mijn hart vast, want ik vergeet telkens om een backup te maken. Nu veel is er dan niet verloren, want er staat veel onzin op mijn harde schijf, buiten een paar foto’s die alleen op mijn laptop staan zijn het dingen die ik echt nooit zal missen.

Hij is drie jaar geworden een tijdje geleden, dat is naar het schijnt betrekkelijk oud voor een computer. Ik hoop dat hij het nog lang uithoudt, ik ben immers behoorlijk gehecht aan dit ding, het heeft heel wat meegemaakt en me bijna de hele tijd trouw gediend!

Zonnebrilmanie…

Ik heb iets met zonnebrillen, bijna even erg als mijn schoenen- en bottenverslaving. Ik hou het meestal vrij goed onder controle, maar als ik dan met de jongste langs de optieker moet, omdat zijn brilleke weeral stuk is of kadul staat, dan wordt de verleiding toch wel echt een beetje te groot…

Nu had ik min of meer een excuus, mijn allerlaatste Polaroid is naar de haaien, hoe ik het gedaan heb, weet ik niet, maar er staan krassen in het glas, aan de binnenkant nog wel! Die bril gaat naar de reservebank, want met dat ding kan ik niet autorijden! De zon en ik, wij zijn niet echt de beste vrienden, mijn ogen gaan tranen en ik krijg er schele koppijn van, dus mij zie je bijna altijd met een zonnebril op mijn neus. Iets wat je zo vaak draagt moet toch van goede kwaliteit zijn?

Ik ben geen snob, ik heb het niet echt specifiek voor merkartikelen, maar op gebied van zonnebrillen, ben ik het eigenlijk wel… Mijn twee coole zonnebrillen zijn Puma’s en nu heb ik eentje van Silhouette, heel fijn, heel licht en zalig om te dragen. Die is nu gepromoveerd tot eerste keuze, zeker als ik moet rijden.

Zoonlief zag zijn kans, ijzer smeed je als het heet is… Niet dat hij stond te zagen, maar zijn oogskes blonken en mijn hart smolt weg als sneeuw voor de zon. Wel met de afspraak dat hij de helft zelf betaalt en als hij er weer eens in slaagt om zijn zonnebril te verliezen of kapot te maken, hij de rest ook zelf kan betalen..

Hij heeft sinds vandaag contactlenzen, mijn jongste, dus nu kan hij ook een gewone zonnebril dragen. Ik weet nog hoe blij ik was toen ik eindelijk lenzen kon kopen, heb er een maand zomervakantie voor opgeofferd indertijd. Die dingen waren immers walgelijk duur… Blij als een kermisvogel ben ik toen een zonnebril gaan kopen, een echte, zonder correctie! Eentje die je kon passen met de donkere glazen erin, want een zonnebril kiezen op montuur, dat kan ferm tegenvallen…

Thuisgekomen begon het geknoei met de lenzen, hoe ik ook probeerde uit te leggen wat hij nu juist moest doen, het lukte maar niet. Dus heb ik ze ingezet, raar lenzen in de ogen van iemand anders zetten, heel raar… Hij zal het wel leren, hoe lang heb ik niet staan knoeien bij de optieker die eerste keer! Dat waren dan nog harde lenzen, daar moest je aan wennen, de eerste dag een uur, de tweede dag twee uren, het voelde alsof iemand de hele tijd zand in mijn ogen gooide. Leve de vooruitgang en de zachte daglenzen!!

Nu nog een manier vinden om aan mijn vent uit te leggen dat ik alweer een nieuwe zonnebril heb gekocht…

Vakantie!!!

Yesss! Ik heb vakantie, pas op maandag 26 februari moet ik terug beginnen werken!

Vanavond is het schoolfuif bij de jongste, dan zal mams weer taxi mogen spelen natuurlijk. Dat is nu altijd wel op een redelijk uur gedaan, dus dat valt wel mee. Mijn zoon is natuurlijk helemaal buiten zinnen thuis gekomen, “Nog 2 uur en zoveel minuten en dan is het fuif, mama!!!”, ’t is zijn eerste echte fuif en dat is spannend natuurlijk. Het word georganiseerd door de school en ik heb daar al ne keer mee toezicht gaan houden, dus ik weet ze het daar allemaal heel goed onder controle hebben.

Zij die van hun vakantie gaan genieten, groeten u!

😉

Hiep hiep hoera, voor mijn PDA!

Deze keer had ik netjes op tijd een valentijnskaart gekocht, mijn onmisbare Palm piepte dat het een lieve lust was, gisteren heb ik dan eindelijk gedaan wat hij me opdroeg, een kaart kopen… Iets onthouden is namelijk niet mijn sterkste kant, tenzij het dingen zijn die je niet moet onthouden, de hoofdstad van Mongolië bijvoorbeeld, al is zelfs dat soms wel eens handig. Iets onthouden en er op tijd aan denken, is nog moeilijker, ik krijg het niet onder de knie…

Ik sta bekend om het vergeten van verjaardagen, kaarten en wensen die (een paar) dag(en) te laat komen. Ik krijg maar geen grip op de tijd, die gaat de ene keer razend snel en dan weer super traag, nu is het nog te vroeg om een kaart te sturen, het volgende ogenblik is het te laat, een koei te laat…

Dus deed ik mezelf bijna een jaar geleden een PDA kado toen bleek dat die dingen niet zo oneindig duur meer waren. Ik had het helemaal gehad met gewone agenda’s, die piepen niet als je iemand moet bellen of een kaart moet sturen, ze belanden onder in mijn handtas en worden vergeten. Mijn stoere Palm in zijn aluminium harnas daarentegen, waarschuwt mij netjes voor elke vergeten afspraak, verjaardag of andere gelegenheid. Hij laat middels piepjes weten wat ik nog moet doen en omdat ik er dan zelf niet meer krampachtig aan moet denken, heb ik net iets meer rust in mijn chaotische brein.

Als ik alweer eens niet in slaap geraak, voorziet hij me van muziek of kan ik “Bejeweled” spelen, het enige virtuele spelletje waar ik niet zenuwachtig van word. Als ik het geluid afzet, wordt mijn wederhelft niet wakker. Die heeft de benijdenswaardige vaardigheid om in slaap te vallen op het moment dat zijn hoofd het kussen raakt…

Mijn PDA is één van die weinige dingen die echt hun geld waard zijn, ik kan hem niet meer missen. Hij vergeet zelfs niks als ik hem vergeet op te laden, alleen kan het dan wel gebeuren dat ik iets vergeet natuurlijk. Trouwens ik ben zo aan hem verknocht dat ik hem vrij regelmatig van nieuwe energie voorzie…

Het mag duidelijk zijn, na bijna een jaar is het tussen mij en mijn spitstechnologisch vriendje nog altijd koek en ei!