De kaap van de veertig…

Dit jaar word ik veertig en echt comfortabel voel ik mij er niet bij. Sinds de eerste rimpels zich begonnen te vertonen, smeer ik als een gek om te proberen ze weer een beetje te verjagen, wat zeg ik, om ze helemaal te laten verdwijnen!

Ik draag hopen geld naar de parfumerie en de apotheker en naar wie ook die mij belooft dat ik weer het strakke vel van een twintiger zal krijgen! Het helpt allemaal wel een beetje (denk ik), maar het kan geen vijftien jaar van mijn leeftijd afdoen. Ik mag van geluk spreken denk ik, veel rimpels heb ik niet, maar elke morgen en elke avond is er dat moment van angstvallig spieden in de spiegel, naar verdere tekenen van verval…

Ik spendeer haast nog meer geld aan concealers die mij er doen uitzien als iemand die, met erg weinig succes, heeft geprobeerd twee blauwgeslagen ogen te camoufleren. In de boekskes worden die producten de hemel in geprezen, of ik gebruik ze verkeerd, of het is dure rommel (ik denk het laatste als ik eerlijk ben).

Als ik mijn ogen opmaak ben ik in de weer met chique kleurtjes (nog zoiets dat belachelijk duur is) en een supergoed penseel (dat ook een vermogen heeft gekost), om als een ware kunstschilder, optische effecten te creëeren. Ik ben er niet slecht in, al zeg ik het zelf, maar ik kan geen wonderen doen…

Ik probeer positief te denken, ik moet blij zijn dat het me gegeven is om veertig te worden, niet iedereen heeft zoveel geluk. Ik besef dat ook echt wel, maar het maakt de realiteit niet mooier. Toen vorig jaar iemand (die waarschijnlijk dringend een bril nodig had) juffrouwke tegen mij zei, ben ik daar zeker een week euforisch over geweest! De kans dat dat nog eens gebeurt, wordt elke dag een beetje (veel) kleiner. Ik word er echt niet jonger op.

Waar ik vroeger van de daken schreeuwde dat vrouwen hun leeftijd moeten aanvaarden in plaats van naar de plastisch chirurg te lopen, begin ik begrip voor deze dames te krijgen. ‘k Heb gelukkig genoeg voorbeelden gezien van mislukte face-lifts om mij te behoeden, zelf aan mijn gezicht te laten sleutelen. Maar toch, soms begint mijn geest af te dwalen en zit ik hier en daar wat aan mijn gezicht te trekken en te duwen, om te zien wat het effect zou zijn. De beste verzekering is het feit dat ik een flebberke ben, ik ben zo bang van spuiten, messen, naalden en hechtingen, dat ik dat nooit of nooit ga durven!

Bwah, zal maar proberen om het positief te bekijken hé, de levenservaring, de zekerheid, het “comfort” van gesetteld te zijn… Het glas kan maar beter half vol zijn dan half leeg, niet? Van de zomer gewoon feesten gelijk de beesten, efkes slikken en moedig het domein van de middelbare leeftijd betreden!

*********

De foto is van een paar jaar terug, toen mijn ouders veertig jaar getrouwd waren. Wij zijn toen met de drie kinderen, in ’t kot van de nacht, de voortuin gaan versieren. Al mijn piketten zaten daar in de grond om de ballons te fixeren, af en toe ontplofte er ééntje, dus we verwachtten, à la minute, onze ouders buiten te zien komen met een flesje bubbels! Maar wonder boven wonder, zijn ze niet wakker geworden…

De cijfers zijn een creatie van mijn zus en broer, de bloemen van mij en toen we het in daglicht zagen, waren we er beretrots op! Daar in het putteke van de nacht met ballons en papieren bloemen staan knoeien was ongelooflijk plezant. Al konden we er niet aan uit dat de politie niet verscheen, opgeroepen door achterdochtige buren. Want ondanks het feit dat we ontzettend ons best deden, om zo stil mogelijk te zijn en de verrassing niet te verbrodden, moeten we toch heel wat kabaal gemaakt hebben, met die knallende ballons en ons haast hysterisch gegibber…

De clou was dat mijn ouders toen tot een uur of twee zijn opgebleven, fles champagne in de koelkast, glazen in aanslag, om ons te trakteren! Een beetje teleurgesteld zijn ze om half drie of zo, in hun bed gekropen. Wij zijn vlak daarna gearriveerd, net op het moment dat ze diep in slaap waren en de kans klein was, dat ze ons zouden horen…