Allez gij?

Toen ik op spoed een briefje voor ’t werk vroeg, wou dat doktereske eerst weten wat voor job ik deed… Alsof er een job bestaat die je kan doen als je je maar met grote moeite kan voortbewegen! Met de auto rijden mag ik niet, hoe moet ik daar dan geraken? Met mijn krukken naar ’t station huppelen (minstens een half uur normaal stappen) en dan van ’t station naar mijn werk strompelen (ook minstens een half uur normaal stappen)? Dat allemaal terwijl ik vooral moet rusten om die rotmeniscus te laten genezen…

Als ik vrolijk vertel dat die knie misschien wel helemaal vanzelf geneest, dan bekijken mensen mij alsof ik gezegd heb dat Sinterklaas nog bestaat. Sommige lachen me gewoon uit! Niet op een gemene manier hoor, gewoon zo van “Gij gelooft ook nog in sprookjes zeker?” en dat geeft mij niet echt veel moed. Ik blijf natuurlijk hopen dat ik niet onder het mes moet, al is die ingreep echt niks in zijn eigen, gewoon daghospitaal, je moet er niet eens een nachtje voor in het ziekenhuis blijven.

Een buurman, verpleger van beroep : “Allez, dan kan ik je binnenkort bij ons verwachten!”

Nee, nee en nog eens nee!!!