Nu ik toch massa’s tijd heb, kan ik een paar dingen uitwerken die ik in mijn Palm noteerde, om er later over te schrijven. Zo ook deze anekdotes…
*********
We brachten het weekend door in Malmedy en gingen even langs de Carrefour. Ik werd moe van al dat slenteren (man bij de CD’s en DVD’s, kinderen bij de computerspellen) en ik had in de inkomhal een fauteuil zien staan, je kent dat wel, zo’n eenmalige aanbieding.
Ik installeer mij comfortabel op die zetel en wat kun je daar anders doen, dan kijken naar de mensen die passeren? Aan de overzijde stond een jobstudent of een interim of zo, aan een standje waar je twee soorten kaas kon proeven. Het werd me algauw duidelijk dat dat niet echt die kerel zijn droomjob was, hij voelde zich niet op zijn gemak in dat witte pakje en kende waarschijnlijk absoluut niks van kaas.
Komen er twee Nederlandse heren een stukje kaas proeven. Die mannen spreken natuurlijk Nederlands en een ook nog beetje Duits, dat gastje blijkbaar enkel Frans. Op vriendelijke wijze proberen die heren aan die jongen uit te leggen, dat het om kaas uit hun geboorteland gaat en dat ze daar best trots op zijn. Dat manneke verstond daar dus niks van en wist niet goed wat deze proevers wilden. Hij kreeg ocharme alle kleuren van de regenboog!
Mijn kennis van het Frans is ongeveer te vergelijken met den Elio zijn kennis van het Nederlands, dus ik was er niet scheutig op, om mij daar te gaan moeien. Toch kon ik het op den duur niet meer aanzien, dus ben ik even tot ginder gewandeld, om met een paar woorden Frans en wat gebarentaal uit te leggen dat dat Hollandse kaas was…
*********
Tijdens een ander weekend, ergens dit voorjaar, word ik op weg naar de WC in (voor mij toch) perfect Duits aangesproken. Een dame vraagt me vriendelijk of ik die taal machtig ben. Ik kan me vrij goed behelpen in het Duits, toch genoeg dat ze me verstaan, al zullen er wel wat verkeerde verbuigingen insluipen. De dame vraagt informatie over de camping, ze zijn namelijk op zoek naar een vakantiebestemming voor komende zomer. Dus ik antwoord zo goed en zo kwaad als ik kan op haar vragen.
Mijn man komt me even later achterna en die spreekt echt vloeiend Duits, veel beter dan ik. Dus vraag ik “Kan jij die mevrouw even meer uitleg geven, jij kent die taal beter?”. Waarop de dame verbaasd zegt “Oh, spreekt u Nederlands?”. Die mensen kwamen uit Nederlands Limburg en omdat ze vlak bij de Duitse grens wonen, spreken ze natuurlijk haast vlekkeloos die taal!
In Malmedy verwacht je niet direct iemand die Nederlands spreekt en omdat dat stadje vlakbij de Oostkantons ligt, spreken heel wat mensen vlot Duits. De bazin van de camping spreekt nochtans uitsluitend Frans.
Het deed me denken aan “Piet Pienter en Bert Bibber”, ik was gek op die stripverhalen. In één van hun avonturen zijn ze in Duitsland en Bert wordt aangesproken door iemand die vraagt of hij “ein anstecher” heeft. Waarop Bert antwoordt “nein, ich schmore nicht”. Bert vertelt enthousiast aan Piet dat die andere man zeker niet gemerkt heeft dat hij geen Duitser was. Ondertussen zegt die andere man trots hetzelfde tegen zijn madam…
Filed under: Het gat in mijn memorie!, Het leven zoals het is... |
Sandrissimo 
Toch leuk, he, als je andere talen kan verstaan en (een beetje) spreken? Elke keer als we op vakantie waren in het buitenland en we stonden te wachten in een winkel of een ijssalon of zo, luisterden we (eerst mijn zussen en ik, daarna mijn vriend en ik) gesprekken af van de andere wachtenden en gaven we daar dan commentaar op in het Nederlands. Toch nog één voordeel om een nogal onbekende moedertaal te hebben …
Nog een voordeel van meerdere talen te spreken (buiten het kunnen afluisteren van gesprekken in andere talen): wanneer in een station in Brussel iets omgeroepen wordt, is dat niet erg als je de boodschap in het Nederlands gemist hebt, want dan luister je gewoon naar de Franse. En dan weet je het toch.
Leve ons onderwijs, ik ben echt blij dat ik mijn plan kan trekken in die andere talen …
Nederlandstaligen die in het buitenland onder elkaar alles becommentariëren: die komen van mij pas op het allerlaatste moment te weten (of zelfs nooit) dat ik alles heb verstaan.
Met sommigen spreek ik gewoon engels, niemand heeft iets door, haha.
Maar wat ik dan soms allemaal hoor, wow, dan heb ik het soms echt wel moeilijk om me in te houden. Mij overvalt dan soms de gedachte: zijn het zulke mensen die beweren dat de allochtone bevolking zich moet aanpassen?
Of zijn het zulke mensen die hun eigen gewoonten angstvallig vasthouden, omdat ze totaal geen benul hebben dat het op een andere manier ook prettig kan zijn?
Grenzen verleggen: ik vind het heerlijk!
Vorig jaar zaten we in Griekenland. En dan doe ik krak hetzelfde, maar in de omgekeerde richting, want die mensen verwachten natuurlijk niet dat ik hun taal spreek. Dus even de buitenlandse toerist uithangen en dan toeslaan 🙂 En ongewild (ik hoor het naturlijk gewoon) luister je mee met die mensen, en dat is zo grappig om alles te kunnen verstaan!
Hierover kan ik eindeloze verhalen vertellen. Wij woonden nog niet zo lang in Zuid-Frankrijk en hadden een huis gekocht dat toen precies 100 jaar oud was. De garagepoort hing daar alleen nog in uit de macht der gewoonte. Zij wist niet beter!
Komen er twee mannen aan en die ene zegt tegen die andere in het platste Antwaarps: ” Amaai, die mag ook eens iets laten doen aan zijn poort.”
Ik sta een paar meter verder te kletsen en hoor die opmerking. Dus was mijn antwoord in even plat Antwerps: “Trek het jullie niet aan, jongens, ze is besteld.”
Hilariteit alom.
Sir Koen.
Ja, ik ken het gevoel. Ooit werd ik op de camping in Frankrijk gevraagd om te tolken voor Oost-Duitsers welke bestolen waren. Ik ging zelfs mee naar de gendarmerie.
Toen ze mij daarna Vlaams hoorden spreken waren ze heel verbaasd dat ik geen echte Francaise was.
@Lena – ik ben zo één van die ambetante mensen die bijna altijd gesprekken afluistert. En ik geef ook bijna altijd commentaar. Maar als ik dat doe, is dat altijd met een laag en monotoon stemgeluid en dan verstaat alleen degene die recht voor mij zit, wat ik zeg. Ik doe dat immers hier ook veel. Het is heel boeiend om naar mensen te kijken, hoe hun lichaamstaal soms totaal in tegenspraak is met wat ze zeggen…
@Annemiek – voor mij heeft het ene niks met het andere te maken. Ik doe in een ander land altijd mijn best om de taal te spreken en als ik die niet ken, zoals in Spanje, voel ik mij daar niet zo goed over. Al eens opgemerkt hoe het hele gesprek naar een andere taal verschoven wordt, als er één anderstalige in de groep is? Of dat een cursus in het Frans gegeven wordt, ook al is de meerderheid van de cursusisten Nederlandstalig?
Waar ik een hekel aan heb, is dat mensen op slag geen Nederlands meer kennen, als ze verantwoording af moeten leggen. Plots spreekt van de hele ploeg, één man gebroken Vlaams, terwijl de rest op luide toon overleg pleegt in het Turks… Verbaast het je dat ik me daar niet comfortabel bij voel? Kijk als ik nu in Turkije zou gaan wonen, zou ik echt mijn best doen om zo snel mogelijk die taal te beheersen! Er is voor mij een erg groot verschil tussen ergens op reis zijn, of ergens gaan wonen…
@PP – het is inderdaad grappig als mensen ineens beseffen dat je hen wel degelijk verstaat en hun taal ook spreekt! Grieks ken ik niet, maar ik kan me wel vrij goed redden in het Engels en het Duits. Frans, tja, met haar op….
@Sir Koen – dat moet grappig geweest zijn. Wat mij altijd verbaast, zijn die Engelse programma’s, over Britten die in Spanje, Frankrijk of Italië gaan wonen en niet eens vijf worden kennen in de taal van de streek… Dat kan toch nooit goed gaan?
@Speedy – goed van je! Ik heb vooral al veel verwondering gezien bij de plaatselijke bevolking, zij zijn zo blij dat je tenminste je best doet om hun taal te spreken. Als een Franstalige bijvoorbeeld toch zijn best doet om Nederlands te spreken, dan geef ik die ook altijd een compliment. Ik kan me niet voorstellen hoe dat moet zijn om maar één taal te kennen…
Sandrissimo,
Ja, je hebt gelijk. Op één der Nederlandse zenders loopt zo een programma dat heet “Ik vertrek.” Dat zijn dan Nederlanders die bij voorkeur naar Frankrijk vertrekken, en geen woord Frans spreken. Natuurlijk willen zij daar de obligate camping of B&B gaan uitbaten. Een vrouw was op zoek naar de burgemeester van zo’n onooglijk dorpje om zich te laten inschrijven in de gemeente. Zij verwoordde dat als volgt: “C’est pour ecrire sur la commune.” Hoogste verbazing toen die burgemeester haar niet begreep. Toen gingen ze eten. Zij bestelde een steak tartare. Dat is dus rauw gehakt met een rauw ei er op en versierd met augurkjes en zo. Zij kreeg dat en was hoogst verontwaardigd dat … haar steak niet à point gebakken was!
Sir Koen.
Ha, vreemde talen, mijn stokpaardje. Ik ben ook zo een wicht dat zich overal wil duidelijk maken in de taal van het land waar ik zit. Nu, voor mijn werk, moet ik de 4 talen machtig zijn, dus da’s zo geen probleem, maar aangezien we bijna altijd naar Griekenland op vakantie gaan en ik met mijn Berlitzboekje vanbuiten te leren 😉 vond dat ik niet voldoende Grieks kende, ben ik lessen gaan volgen. Helaas ben ik intussen weer al veel te veel vergeten. Maar goed, ik trek daar m’n plan wel.
Zoals sir Koen hier zegt van die dame in Frankrijk, daar erger ik me dus blauw aan hè, je integreert je ergens of je blijft er weg. (Goh en moest iedereen er zo over denken, dan zouden we op politiek gebied veel minder kibbelen 😀 )
@Sir Koen – in snap dat dus niet, zien die dat niet uit hun eigen dat dat nooit goed af kan lopen? Een steak tartare is dat in Nederland dan niet rauw?
@Blah – toen wij de eerste keer naar Spanje gingen had mijn man een hele hoop boeken gekocht om Spaans te leren en natuurlijk ook woordenboeken Nederlands/Spaans en Spaans/Nederlands. Maar heel de tijd in zo’n boek zitten bladeren is ook niet handig. Enfin we hebben toch wel iets bijgeleerd, genoeg om min of meer onze plan te trekken.
Wat mij verbaasde is dat aan de receptie van die grote hotels, mensen zitten die enkel Spaans spreken! Ik denk niet dat hier in België één hotel bestaat waar de receptionist(e) ééntalig is…
Dat van die steak tartare zijn wij zelf eens tegengekomen in frankrijk. We hadden ons ook aan een gebakken biefstuk met tartaarsaus verwacht. Maar we hebben niet getreurd, twas even lekker 🙂
Ik vind het ook belangrijk om je aan te passen aan het land waar je gaat. Ik had lessen Spaans gevolgd, vlak voor we naar Barcelona gingen. Ik kon aardig mijn plan trekken met de alledaagse dingen. Maar… in ons hotel spraken de gepensioneerde uitbaters alleen Catalaans. Dat was een beetje vervelend in’t begin, tot we ontdekten dat we elkaar toch verstonden. Ik in mijn gebrekking spaans met megaveel gebaren en hij in zijn perfect catalaans met evenveel gebaren.
En tis niet alleen de taal, maar ook de cultuur. Voor je op vakantie vertekt, moet je toch op z’n minst iets gelezen hebben over eventuele speciale gewoontes. Dat kan heel wat miserie vermijden en is bovendien nog plezant ook! Dat is toch vakantie hé!
Ook nog meegemaakt : op reis, zo’n 100 jaar gelden, wij aan de ontbijttafel bij een ander koppel gaan zitten. Wij horen hen Limburgs spreken en zeggen dat wij van Brugge zijn. Zij antwoordden : we dachten dat jullie uit Noorwegen kwamen 🙂
Bij het terugkomen moet ik er altijd op letten dat de mensen me nu weer kunnen verstaan en ik niet meer gewoon commentaar mag geven …
@Contessa – dat heb je dan ook nog in Spanje, dat de taal in elke regio verschilt van het “standaard Spaans”. Wij zijn één keer naar Benidorm geweest en één keer naar Torre del Mar in Andalusië, vlakbij Malaga. Omdat we die keer niet op hotel waren, maar een vakantiewoning gehuurd hadden, moesten we zelf inkopen doen natuurlijk. Mijn ma en pa waren daar ook en mij pa spreekt vrij goed Spaans. Hij ging dus altijd met ons naar de supermarkt. Nu (zoals gewoonlijk) bleven mijn pa en mijn man uren bij de wijn hangen en ik wilde zo van die boterhamworst met olijven in. Voorverpakt moest je daar 250gr van kopen en dat was veel te veel, want ik was de enige die daarvan at… Dus ik met een klein hartje naar de vleestoog en ik vraag “Mortadella con aceitunas, por favor”, waarop de winkelbediende me vraagt hoeveel ik wil hebben… Helemaal van mijn melk kwam ik niet meer op het Spaanse woord voor vier en steek ik 4 vingers op. Enfin, ik heb toen gekregen wat ik vroeg, dus kwam dat helemaal goed!
@Miche – mijn nog steeds Antwerps accent verstaan ze overal! 🙂
Wij luisteren ook altijd naar plaatselijke radio’s, als we dan terug in België zijn en we zetten een Vlaamse zender op, is dat altijd heel even een beetje vreemd. In Friesland was dat echt grappig, want meer dan zo hier en daar een woord dat herkenbaar was, verstonden we daar niks van!
In Parijs zag een Amerikaans dochtertje van 3 de Eiffeltoren en riep naar haar mama :” look there is the awful tower”
@Hilde – schitterend!!!
Ha, ha, ik heb van een Friesche vriendin een woordenboekje gekregen; Fries-Nederlands Nederlands-Fries. Je kunt niet geloven hoe nuttig dat is, in Zuid-Frankrijk! 🙂
Sir Koen.
@Sir Koen – Toen we die zomer naar Friesland gingen, zat mijn jongste de hele tijd tegen iedereen te zeggen, dat hij naar Vriesland ging. Wat we hem ook vertelden, hij bleef denken dat er sneeuw lag, tot we er en aankwamen…
Het zou veel eenvoudiger zijn als we allemaal dezelfde taal zouden spreken maar eigenlijk heeft dat wel zijn charmes al die verschillende talen. Je herkenbare anekdotes bewijzen dat maar weer eens.
Ik hou wel van talen maar ik vind het bijzonder frustrerend dat sommige vrij moeilijk zijn om te leren. Ik heb het geduld niet om daar zo veel op te oefenen. 😀
Wanneer ik postkaarten (daar ga ik weer ;)) met iemand uitwissel dan vraag ik wel altijd of ze iets in hun moedertaal willen schrijven (met vertaling uiteraard). Mensen die Frans, Duits, Italiaans of Spaans als moedertaal hebben vraag ik altijd om in hun moedertaal te schrijven. Italiaans en Spaans kan ik dan wel niet echt maar dan neem ik er wel een woordenboek bij. Voor de rest verlopen de conversaties meestal in het Engels.
@Linn – je onderdompelen in een vreemde taal is één van de charmes van reizen vind ik. Die postkaartencollectie, eigenlijk is dat ook een klein beetje reizen hé?
Inderdaad, zo bekijk ik het ook. 🙂
Gisteren trouwens een leuke avond gehad met twee mensen uit Luxemburg. Ik heb mijn beste Frans nog eens bovengehaald. Hen verstaan was niet echt een probleem maar zelf iets zeggen ging toch niet altijd even vlot. Hehe.
@Linn – dat Letzebuergesch is ook een geweldig taaltje, ik kan dat vrij goed verstaan, het zit zo een beetje tussen Vlaams en Duits in…